Κύριε διευθυντά
Ο κ. Απ. Λακασάς, έμπειρος περί τα εκπαιδευτικά, θίγει ένα καίριο πρόβλημα για τις «ηλικίες του μόνιμου εκπαιδευτικού προσωπικού» («Κ» 19/8/2023). Οι πτυχιούχοι των σχολών που προορίζονται για καθηγητές, υπηρετούν 10-15 χρόνια ως «αναπληρωτές». Κινούνται από «χωρίου εις χωρίον» και ενίοτε «πελαγοδρομούν» από νησί σε νησί. Για να συμπληρώσουν πρόγραμμα με μαθήματα της ειδικότητάς τους ή και συγγενούς, δίνουν το «παρών» σε δύο ή και τρία σχολεία την ίδια εβδομάδα. Με συνέπεια να μην αποκτά ο διδάσκων το λεγόμενο «πνεύμα» μονάδος. Ο εκπαιδευτικός συνδέεται με το σχολείο του και θεωρεί πως είναι το καλύτερο της επαρχίας. Αυτό το πνεύμα μονάδος δεν μπορεί να εδραιωθεί με τους περιφερόμενους αναπληρωτές δίκην τουριστών. Η ψυχική επαφή με τον μαθητή λείπει από τον δάσκαλο που μοιράζει τον χρόνο και την αγάπη του σε δύο ή και τρία σχολεία. Μερικοί δεν είναι «τυχεροί» ως αναπληρωτές και για βιοπορισμό απασχολούνται σε διάφορα και ποικίλα επαγγέλματα άσχετα με τις επιστήμες που σπούδασαν. Και μετά, στα 45-50, όταν μπαίνουν για πρώτη φορά στην τάξη, όση καλή διάθεση και να έχουν, πώς να κρατήσουν το ενδιαφέρον των μαθητών. Προσπαθούν να περάσουν όπως όπως τα συντάξιμα χρόνια. Πολλοί υποψήφιοι προς διορισμό, αναπληρωτές ή ασχολούμενοι με άλλα επαγγέλματα, παρακολουθούν σεμινάρια ή αποκτούν μάστερ ή διδακτορικό. Χρήσιμα όλα αυτά, προσθέτουν και μόρια για διορισμό. Και τώρα τι μέλλει γενέσθαι; Μία λύση είναι να προστεθούν ένα ή δύο έτη στις σχολές με «παιδαγωγικά» για όσους θέλουν να διοριστούν στα σχολεία ή να περνούν από διετές παιδαγωγικό φροντιστήριο, όπως κάποτε το ∆ιδασκαλείο Μέσης Εκπαιδεύσεως (∆ΜΕ).
