Κύριε διευθυντά
Η πρόσφατη ανάφλεξη βυτιοφόρου με υγραέριο στην εθνική οδό και σχετικό άρθρο του κ. Τ. Θεοδωρόπουλου στην «Καθημερινή» (19-8-23) μου θυμίζει γεγονός που έζησα το 1956. Υπηρετούσα σε μονάδα Πυροβολικού επί της παλαιάς εθνικής οδού Αθηνών – Κορίνθου, μεταξύ Μεγάλου Πεύκου και Μεγάρων. Ενα καλοκαιρινό απόγευμα υπήρξε σύγκρουση φορτηγού με βυτιοφόρο βενζίνης μπροστά στην είσοδο του περιβόλου του στρατοπέδου. Εκδηλώθηκε φωτιά στη μηχανή του βυτιοφόρου, την οποία δεν κατορθώσαμε να σβήσουμε με τα μέσα πυρόσβεσης που διέθετε η μονάδα. Θυμάμαι έναν λοχαγό να φωνάζει φύγετε, πράγμα που μας έσωσε, γιατί, τη στιγμή της φοβερής έκρηξης που ακολούθησε, βρεθήκαμε σε είκοσι μεν μέτρα από το σημείο έκρηξης, αλλά πίσω από το φορτωμένο με σάκους τσιμέντου φορτηγό αυτοκίνητο. Ετσι η τεράστια φλόγα που αναπήδησε ανέβηκε κάθετα προς τα επάνω.
Πεσμένοι στο έδαφος, τα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν είδαν μία τεράστια σε έκταση φλόγα να ανεβαίνει προς τα ύψη και στη συνέχεια… να κατεβαίνει προς τα κάτω ακριβώς από πάνω μας! Και τότε έγινε το θαύμα της εξαέρωσης της φωτιάς μόλις 50 έως 30 μέτρα από το έδαφος!
Εννοείται ότι ο καπνός που δημιουργήθηκε σκέπασε τη μισή Σαλαμίνα. Στους ελαιώνες και στα χωράφια γύρω από τη μονάδα είχαν δημιουργηθεί εστίες φωτιάς, γι’ αυτό, πρώτο μέλημά μου, ως έφεδρου αξιωματικού υπεύθυνου για το υλικό της μονάδας, ήταν να ανοίξω την αποθήκη πυρομαχικών και να φροντίσω για τη μεταφορά τους σε ασφαλή τοποθεσία.
