Κύριε διευθυντά
Η σημερινή θλιβερή εικόνα της χώρας ανασύρει από το παρελθόν συστημικά προβλήματα που οι εκάστοτε κυβερνήσεις αλλά και οι πολίτες αρνούνται να ξεπεράσουν. Ενα από αυτά ξεχωρίζει. Η χαμένη ευκαιρία της εθελοντικής προστασίας στην Ελλάδα.
Δυναμικό υπάρχει. Οργανισμοί υπάρχουν, πολλοί. Ενδεικτικά: ΕΔΑΣΑ, Φίλοι του Δάσους, Εθελοντές Πυροσβέστες, Σύνδεσμος Προστασίας και Ανάπτυξης Υμηττού (ΣΠΑΥ). Η ιστοσελίδα του ΣΠΑΥ έχει 12 εθελοντικές οργανώσεις για τη δασοπυρόσβεση που ενεργοποιούνται στους δήμους γύρω από τον Υμηττό. Αντίστοιχα και η Πάρνηθα. Τι δεν υπάρχει: συντονισμός. Στις παρυφές της Πάρνηθας, στις 23/8, δεκάδες άνθρωποι από διάφορες οργανώσεις απλώς κοιτούσαν την καταστροφή χωρίς να μπορούν να βοηθήσουν. Εθελοντές του ΕΔΑΣΑ δεν χρησιμοποιήθηκαν καθόλου το προηγούμενο βράδυ, 22/8 –από τις 19.00 το απόγευμα έως τις 02.00– και περίμεναν άπραγοι έξω από τον οικίσκο. Γιατί να μην τοποθετηθούν σε στρατηγικές θέσεις έτσι ώστε σε περίπτωση που η πυρκαγιά αλλάξει κατεύθυνση να είναι έτοιμοι να αντιδράσουν; Γιατί να μη βοηθήσουν την Πυροσβεστική στο δύσκολο έργο της πρόληψης και πυροφύλαξης τις προηγούμενες ημέρες; (Σημ.: ο ΕΔΑΣΑ συνδράμει σε πυροφυλάξεις και περιπολίες στην Πάρνηθα, κυρίως κατά τη διάρκεια της νύχτας. Την ημέρα αναλαμβάνει η Πυροσβεστική.)
Η Ελλάδα έχει χάσει το στοίχημα με τον εθελοντισμό. Δεν χρησιμοποιεί ανθρώπινο δυναμικό με γνώσεις, δυνατότητες, εκπαίδευση (συγκεκριμένα, οι εθελοντές δασοπυρόσβεσης του ΕΔΑΣΑ, αλλά και άλλων οργανισμών, εκπαιδεύονται κάθε χρόνο και πιστοποιούνται από την Πολιτική Προστασία). Δεν συντονίζει εθελοντικές οργανώσεις που έχουν όρεξη και πόρους έτσι ώστε να βοηθήσουν στην αποτροπή ή, τουλάχιστον, στην αντιμετώπιση μιας ακόμη εθνικής καταστροφής. Δεν φυτεύει σε όλους τους πολίτες της την αίσθηση πως έχουν τη δυνατότητα, αλλά και το καθήκον, να προστατέψουν τη φύση μας. Οχι γιατί το ανθρώπινο δυναμικό δεν υπάρχει, αλλά γιατί η πολιτεία αρνείται να το εμπιστευτεί, να επενδύσει στους ίδιους τους πολίτες.
Το τίμημα είναι τεράστιο. Πρώτα απ’ όλα, περιβαλλοντικό αλλά και πολιτικό: έως πότε δεν θα μπορούμε να προστατεύσουμε τον τόπο που ζούμε, που αγαπάμε, και που σε πείσμα των πυρκαγιών (2003, 2007, 2009, 2018, 2021, 2023) η πολιτεία αποτυγχάνει να προστατέψει; Ως πότε το πρόβλημα αυτό θα είναι πρόβλημα κάποιου άλλου;
