Κύριε διευθυντά
Προτείνω σε όποιον ενδιαφέρεται, να μελετήσει τα βουνά σε μερικές παλιές ταινίες. Θα προσέξει ότι το 1960 η δασική κάλυψη ήταν λιγότερη διότι τα περιαστικά δάση τότε ξυλεύονταν για καυσόξυλα. Τα πρόβατα και τα κατσίκια έβοσκαν σχεδόν παντού, άρα τα χόρτα έως το καλοκαίρι είχαν φαγωθεί. Σήμερα τα ζωντανά είναι σε μαντριά και εκτρέφονται με εισαγόμενες ζωοτροφές ώστε να μεγαλώσουν ταχύτερα. Τα ρέματα και τα ποτάμια είχαν νερό που διατηρούσε μια σχετική υγρασία, οπότε όταν ξεσπούσε μια φωτιά σταματούσε είτε στο πρώτο είτε στο δεύτερο, είτε στο τρίτο ρέμα. (Σήμερα το νερό έχει διοχετευθεί στις πόλεις για ντους και πλυντήρια κ.ά.).
Τα χωριά τότε κατοικούνταν από ανθρώπους που κατανάλωναν προϊόντα του χωριού και είχαν ρόζους στα χέρια. Σήμερα τα χωριά επί δύο μήνες τον χρόνο φιλοξενούν λίγους απογόνους εκείνων που κάποτε τα κατοικούσαν. Η ύπαιθρος κοντολογίς είναι σε εγκατάλειψη και τα εγγόνια ή τα δισέγγονα των κατοίκων της ζουν σε πόλεις και είναι πολύ καλοί στο να «πατάνε κουμπιά!». Δεν κλαδεύουν, δεν σκάβουν, δεν καίνε κλαδιά και αν έχουν ρόζους στα χέρια, τους απέκτησαν στο κλιματιζόμενο γυμναστήριο. Οταν συμβαίνει και επισκέπτονται το χωριό, αν βρουν το παλιό στρώμα ή τον παλιό καναπέ όχι βολικό, θα τον αντικαταστήσουν με κάτι σύγχρονο και ο παλιός καναπές ή το παλιό στρώμα θα ενσωματωθεί στο φυσικό περιβάλλον, οπότε αν πάρει φωτιά δεν θα σβήνει με τίποτα.
Οταν δυστυχώς ξεσπάσει η φωτιά, ο κάμπος δεν έχει στάρια, κριθάρια ή πουρνάρια, αλλά ελιές που έχουν σφηνοειδώς φτάσει σε επαφή με δασικές εκτάσεις και έτσι η δυνατότητα κατάσβεσης της συνεχούς δενδροκάλυψης καθίσταται αδύνατη. Προσθέτω ότι εάν συμβαίνει να έχει γίνει και ένα μεγάλο αναπτυξιακό έργο, π.χ. ο προαστιακός, ένας αυτοκινητόδρομος κ.λπ., τότε η δυσκολία προσέγγισης για τους πυροσβέστες θα είναι σαν να προσπαθούν να περάσουν από το ανατολικό στο δυτικό Βερολίνο σε ψυχροπολεμικές εποχές.
