Κύριε διευθυντά
Βρέθηκα πρόσφατα σε μια ταβέρνα στη Λακωνία, μακριά από το τουριστικό ρεύμα. Aπολαύσαμε εξαιρετικά σε πρώτη ύλη και εκτέλεση παραδοσιακά φαγητά. Ενας 11χρονος που γνωρίζω καλά δοκίμασε ιμάμ και επιφώνησε ότι «αυτό είναι καλύτερο και από παγωτό!». Σκέφτηκα πόσο σπάνια γευόμαστε τέτοια φαγητά και ότι αυτό είναι πολύ πιθανό να εκλείψει ως ενδεχόμενο αν δεν περάσουμε τις συνταγές στις επόμενες γενιές. Είναι και αυτές κληρονομιά, πολιτιστική μάλιστα. Ομως η διαφήμιση του τουριστικού «προϊόντος» μας εξαντλείται σε οτιδήποτε άλλο από αυτά που συνθέτουν την ελληνική ιδιαιτερότητα. Μέρος αυτής είναι και η κουζίνα μας. Τηλεοπτικές εκπομπές και διαγωνισμοί και θεματικά άρθρα ασχολούνται με τις νέες τάσεις, συγχωνεύσεις ετερόκλητων γαστρονομικών στοιχείων και τις συνθήκες εργασίας σε βραβευμένα εστιατόρια. Ο ιδιοκτήτης με διαβεβαίωσε ότι γνωρίζει όλα τα μυστικά από τη μαγείρισσα θεία του. Πάλι καλά! Μου ψιθύρισε με θλίψη και χωρίς ίχνος ανταγωνισμού ότι κανείς άλλος στην περιοχή δεν προσφέρει γεμιστά, κόκορα, γιαχνί. Φοβούμαι ότι μελλοντικά θα προσφέρονται και εκεί μόνο burgers, σαλάτα του Καίσαρα και φρέσκος σολομός με ψητά λαχανικά, επειδή κανείς δεν θα ξέρει να φτιάξει κάτι άλλο. Βεβαίως περί ορέξεως…
Αμα πλήρωσα τον λογαριασμό (ο μικρότερος για φέτος), ο ιδιοκτήτης μου είπε ότι τον χειμώνα ασχολείται με τα ελαιόδενδρα και τα κρεμμύδια του. Και ότι είναι ο μοναδικός στο χωριό που κάνει «διακοπές». Ταξιδεύει με τη γυναίκα του στο εξωτερικό. Βλέπει «εκτός» ως κοσμοπολίτης Λάκων αλλά παραμένει «εντός» ως Ελληνας εστιάτορας.
