Κύριε διευθυντά
Είναι γεγονός, και το τονίζω εκ προοιμίου, ότι η ανάγκη να μην αναμοχλεύονται τα φρικώδη γεγονότα του Εμφυλίου (1945-1949) που δίχασαν και κατέστρεψαν την Ελλάδα, είναι μια ελάχιστη πρόνοια κάθε συνετού και δημοκρατικού πολίτη. ∆υστυχώς, στην πράξη, ενώ οι δημοκρατικοί πολίτες και το επίσημο κράτος σέβονται και αποφεύγουν να ανακινούν τα μίση και τις αβυσσαλέες εχθρότητες εκείνης της εποχής, η άλλη πλευρά, οι κομμουνιστές, δεν παύουν, αργά και μεθοδικά κατά τη γνωστή διαχρονικά εμμονική και ιδεοληπτική συμπεριφορά τους, να προσπαθούν να εξωραΐσουν τα ασυγχώρητα εγκλήματα που διέπραξαν.
Το άρθρο σας, με επιμέλεια της κ. Ηλιάνας Μάγρα («Κ», 24/8/23) είναι αφιερωμένο στα 75 χρόνια από τον μαρτυρικό θάνατο της Ελένης Γκατζογιάννη και αποτέλεσε ένα μνημόσυνο αλλά και μια ευκαιρία για εμένα που σε τρυφερή παιδική ηλικία, μου δόθηκε η πικρή εμπειρία να ζήσω από κοντά τις αγριότητες και τα εγκλήματα των λεγόμενων και αναφερόμενων στο άρθρο σας ως «ανταρτών». Την Ελένη Γκατζογιάννη δεν την εκτέλεσαν, τη δολοφόνησαν μαζί με άλλους φιλήσυχους, αθώους πολίτες, οι κομμουνιστές. Είναι η αλήθεια και πρέπει να λέγεται και να γράφεται. Οπως εξίσου αλήθεια είναι ότι αφήσαμε κυρίαρχα την αριστερή διανόηση να έχει σχεδόν καθιερώσει, οι ένοπλες, εγκληματικές ομάδες των κομμουνιστών να αυτοτιτλοφορούνται «Δημοκρατικός Στρατός». Είναι ειρωνεία και ύβρις στη Δημοκρατία, και χρειάζεται αβυσσαλέο θράσος έπειτα από τόσα εγκλήματα κατά της Δημοκρατίας, να τολμάς να παρουσιάζεσαι και να αυτοαποκαλείσαι «Δημοκρατικός Στρατός». Τότε, οι Ελληνες φαντάροι και αξιωματικοί που άφησαν τα κόκαλά τους υπερασπιζόμενοι την πάτρια γη, τη συνταγματική τάξη, τη νόμιμη έπειτα από πρόσφατες, ελεύθερες εκλογές συσταθείσα Ελληνική Βουλή και κυβέρνηση και την ελευθερία, τι στρατός ήταν; Σίγουρα συμμορίτες και κατσαπλιάδες δεν ήταν. Αυτόν τον ρόλο τον είχαν εκείνοι που στόχευαν στον διαμελισμό της Ελλάδας και την ένταξή της ως δορυφόρο πλέον της Σοβιετικής Ενωσης. Να οδηγήσουν δηλαδή τη χώρα στον «παράδεισο» του σιδηρού παραπετάσματος. Πρέπει όλοι όσοι ξέρουμε και ιδιαίτερα εμείς που μικρά παιδιά την εποχή εκείνη ζήσαμε την αλήθεια και τα γεγονότα, να αντιστεκόμαστε σε αυτές τις προπαγάνδες, στις οποίες ο απολιθωμένος κατά τ’ άλλα κομμουνισμός έπαιρνε πάντα άριστα.
Τέλος, οι ελεύθεροι πνευματικοί άνθρωποι, όλοι όσοι εκφράζουν και υπηρετούν τη ∆ημοκρατία, εντεταγμένοι στη δημοκρατική και φιλελεύθερη διανόηση, πρέπει να λάβουν θέση και να στηλιτεύσουν τις μεθοδολογίες αυτές, ξεσκεπάζοντας τα άθλια τεχνάσματα παραποίησης της Ιστορίας.
ΥΓ.: Ο εξαίρετος συνεργάτης σας, δημοσιογράφος κ. Παύλος Παπαδόπουλος στη στήλη «ΚΕΡΑΙΕΣ» και με τίτλο «Το χρέος της Ελένης», δημοσίευσε εν είδει μνημοσύνου («Κ», 26/8/2023) σχετικό άρθρο του. Τον συγχαίρω.
