Κύριε διευθυντά
Είμαι στο κέντρο της Αθήνας, μόλις αγόρασα ένα μικρό μπουκάλι νερό από το περίπτερο και κάθισα σε ένα (από τα λίγα) παγκάκια της πλατείας Συντάγματος να πιω το νερό μου και να δροσιστώ.
Ανοιξα το μπουκάλι με το «μη αποσπώμενο» καπάκι και το έφερα στο στόμα μου για να πιω. Φυσικά δεν είναι εύκολο όπως πριν, διότι το καπάκι μαζί με το πλαστικό δακτυλίδι που το κρατάει στον λαιμό του μπουκαλιού, δεν αφήνουν ελεύθερο το στόμιο να εφαρμόσεις τα χείλη σου και να πιεις. Το προσπάθησα πάντως (γιατί διψούσα) και με το καπάκι να τρίβεται στη μύτη μου, στο πιγούνι μου ή να στέκεται δίπλα στα χείλη μου σαν μουστάκι, τα κατάφερα!
Κατέβασα το μπουκάλι να πάρω μια ανάσα πριν συνεχίσω την… προσπάθεια και κοίταξα «κατάματα» το καπάκι, που μου έκανε τη ζωή δυσκολότερη.
Και τότε πέρασε από το μυαλό μου, ότι θα έπρεπε να του δείξω «σεβασμό», διότι αυτό από την ημέρα που ανέλαβε υπηρεσία τοποθετημένο στο μπουκάλι με το αυτόματο μηχάνημα, πέρασε και ήλθε σ’ επαφή με πολλά και πολλούς: το αυτοκίνητο μεταφοράς από την πηγή στα βουνά της Κρήτης στην αποθήκη, μετά ταξίδι-μεταφορά από την αποθήκη στο πλοίο, ταξίδι στην Αθήνα, μεταφορά και αποθήκευση στην περιοχή των Αθηνών, μεταφορά και διανομή στο περίπτερο (ή στο σούπερ μάρκετ), παραμονή στο ψυγείο ή το ράφι και παράδοση στον τελικό αγοραστή. Εμένα. Και στα ενδιάμεσα κάποιο χέρι έπιανε το μπουκάλι (κατά σύμπτωση από το καπάκι, διότι είναι πιο βολικό) και το τοποθετούσε κάπου αλλού. Μέχρι τελικά που το έπιασα και εγώ με τα χέρια μου, που πριν από λίγο κρατούσαν τη χειρολαβή στον Ηλεκτρικό.
Πράγματι είναι άξιο σεβασμού αυτό το καπάκι! Πόσα έχει δει, πόση βρώμα (μεταφορές/αποθήκευση/χέρια) και πόσα μικρόβια κουβαλάει…
