Κύριε διευθυντά
Καθήκον των ιατρών είναι η κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο περίθαλψη των ασθενών που χρήζουν βοηθείας, στα πλαίσια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας. Στην Ελλάδα δυστυχώς δεν υπάρχει ούτε εθνικό ούτε σύστημα υγείας. Υπάρχουν μόνο υπολειτουργούντα, ατάκτως ερριμμένα κατάμεστα νοσοκομεία, υποκαθιστώντας όλες τις υπηρεσίες ενός συστήματος υγείας (πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας κ.ά.).
Αγνοώντας την ελληνική πραγματικότητα, χωρίς κανένα ίχνος σεβασμού και χωρίς καμία πιθανότητα αποσυμφόρησης των κατάμεστων νοσοκομείων από λιμνάζοντες ασθενείς, ενέπλεξαν στο πρόβλημα τους καρκινοπαθείς τελικού σταδίου, όχι σαν θύματα αλλά σαν θύτες.
Ολοι (οι διαμένοντες) στην Ελλάδα γνωρίζουμε, είτε από προσωπική είτε από επαγγελματική εμπειρία, ότι οι καρκινοπαθείς τελικού σταδίου πανικοβάλλονται στη σκέψη ότι θα εισαχθούν σε νοσοκομείο. Οι λόγοι είναι προφανείς. Καθημερινή φροντίδα επί 24ώρου βάσεως ακόμη και για στοιχειώδεις ανάγκες, νοσηλευτική αντιμετώπιση όπου δεν χρειάζεται εξειδίκευση, ψυχολογική υποστήριξη, διαβίωση σε έναν αξιοπρεπή και οικείο χώρο, αποτελούν στοιχειώδεις προϋποθέσεις αξιοπρεπούς επιβίωσης, αλλά δυσεύρετες σε ένα νοσοκομείο.
Επιθυμία του κάθε καρκινοπαθούς τελικού σταδίου είναι να καταλήξει στο σπίτι του. Το νοσοκομείο είναι ένας επιπλέον κρίκος στη βασανιστική πορεία ενός καρκινοπαθούς τελικού σταδίου, και σε ορισμένες δυστυχώς περιπτώσεις ανακούφιση για τους συγγενείς.
Στο νοσοκομείο ο καρκινοπαθής μεταφέρεται και δεν μεταβαίνει, όταν τα βασανιστικά συμπτώματα της νόσου υπερβαίνουν τις ανθρώπινες αντοχές.
Η ανύπαρκτη πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας θα μπορούσε, προσφέροντας νοσηλευτικές και σε μερικές περιπτώσεις και ιατρικές υπηρεσίες υγείας, να μειώσει την προσέλευση των καρκινοπαθών στα νοσοκομεία.
Υποχρέωση κάθε κοινωνίας είναι να δώσει τη δυνατότητα στον κάθε πολίτη να έχει με οποιονδήποτε τρόπο έναν αξιοπρεπή και όχι βασανιστικό ή εξευτελιστικό θάνατο.
