Κύριε διευθυντά
Βρέθηκα σε πολύ γνωστό παραθαλάσσιο θέρετρο στη Βόρεια Ελλάδα και έζησα το εξής. ∆όμηση παραθαλάσσιων παραθεριστικών κατοικιών με πλήθος παρανομιών, με κυριότερη την παράνομη δόμηση σε εκτός σχεδίου. Τα ακίνητα στο στάδιο της κατασκευής δεν είχαν αναρτημένο αριθμό αδείας και έτσι κλήθηκε η αστυνομία, η οποία δεν ήθελε να προχωρήσει το θέμα προφανώς για να μη θίξει τον τοπικό άρχοντα – κατασκευαστή, ο οποίος μάλιστα απείλησε ευθέως τον άνθρωπο που έκανε την καταγγελία, με αποτέλεσμα να μη γίνει τίποτα περαιτέρω. Εκλεισε το θέμα.
Κι εγώ που είμαι μονίμως ασυντόνιστος με την ελληνική πραγματικότητα νιώθω ανήμπορος, ανίκανος και πληγωμένος. Θα ήμουν ακραίος να πω πως το σωστό θα ήταν να δικαστεί άμεσα ο κατασκευαστής, να γκρεμιστούν άμεσα τα παράνομα κτίσματα, καθώς και να ερευνηθεί το θέμα που προκύπτει για τον ρόλο της τοπικής αστυνομίας;
Για να είμαστε ξεκάθαροι, το μεγάλο στοίχημα της χώρας, της τετραετίας, είναι το ξερίζωμα της ανομίας. Αυτής που είναι χωμένη βαθιά σε κάθε γωνιά της χώρας μας σε καθέναν από μας. Από τον πολύ μεγάλο, τον νονό της νύχτας, τον διεφθαρμένο αστυνόμο, μέχρι τα τραπεζοκαθίσματα, τις ξαπλώστρες, την παράνομη δόμηση, αυτόν που περνάει με κόκκινο ή μιλάει στο κινητό, αυτόν που με ξυπνάει κάθε βράδυ με τις γκαζιές του, ενώ περνάει μπροστά από το τοπικό αστυνομικό τμήμα. Αν δεν υπάρξει θεαματική αλλαγή στην αντιμετώπιση της ανομίας, δυστυχώς δεν υπάρχει ελπίδα, όσες Amazon και να ‘ρθουν.
