Κύριε διευθυντά
Ετσι εμφανίζονται τελευταία οι ελληνοτουρκικές σχέσεις. Χρόνια ο Ερντογάν μας έβριζε και μας απειλούσε κάθε μέρα. Μακριά από τη διπλωματική γλώσσα, χρησιμοποιούσε τη γλώσσα του λιμανιού. Στηριζόμενος στο μέγεθος της χώρας του και στη στρατιωτική του ισχύ, κομπορρημονούσε για τους νέου τύπου πυραύλους που διαθέτει και που μπορούν να χτυπήσουν την Αθήνα και για άλλα παρόμοια του τύπου: «Ξέρεις ρε ποιος είμαι εγώ;».
Και δεν περιόριζε τις απειλές του μόνο στην Ελλάδα αλλά και στους συμμάχους της, κυρίως στη Γαλλία, προσβάλλοντας πολλές φορές τον ίδιο τον πρόεδρο Μακρόν.
Ωσπου θύμωσε ο Εγκέλαδος στην πατρίδα του. Από τότε συμμαζεύτηκε, σταμάτησε τις βρισιές και τις απειλές και μας τείνει χείρα φιλίας. Θλιβόμαστε βέβαια για τις χιλιάδες αθώων θυμάτων του σεισμού στην Τουρκία. Αλλωστε είμαστε οι πρώτοι που σπεύσαμε να συνδράμουμε.
Χαιρόμαστε δε που οι ηρωικοί μας πιλότοι και ναύτες μπόρεσαν επιτέλους να πάρουν μια ανάσα. ∆εν πρέπει όμως να επαναπαυόμαστε. Οι βρισιές και οι απειλές θα επανέλθουν, είναι ζήτημα χρόνου.
Ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις οι υπουργοί Εξωτερικών των δύο χωρών. Αλλά ποια είναι η ουσία;
Ο δικός μας Γεραπετρίτης δηλώνει ότι η εξωτερική μας πολιτική στηρίζεται στο διεθνές δίκαιο, ενώ ο Τούρκος Φιντάν δηλώνει ότι, ως υπουργός Εξωτερικών, παραμένει στο εθνικό όραμα της Τουρκίας που δεν είναι άλλο παρά ο αναθεωρητισμός εις βάρος της εθνικής μας κυριαρχίας.
Ας μην επαναπαυόμαστε λοιπόν και ας συνεχίσουμε να ενισχύουμε την αποτρεπτική μας θωράκιση. Μόνο εκείνη θα κρατήσει την Τουρκία μακριά από απονενοημένα διαβήματα.
