Κύριε διευθυντά
Συγκινήθηκα από το άρθρο του καθηγητή Στυλιανού Αντωναράκη (φύλλο 2/9) σχετικά με την ταλαντούχο ηθοποιό Λωξάντρα Λούκας που είχε την τύχη να της ανοίξει την πόρτα στη σκηνή ο σκηνοθέτης των «Τρωάδων», Χρήστος Σουγάρης, παρ’ όλη τη γονιδιακή μετάλλαξη που φέρει. Και μου έδωσε το κουράγιο να σας στείλω το γράμμα που είχα ετοιμάσει καιρό πριν, όταν μια άλλη ταλαντούχα ηθοποιός είχε την τύχη να συνεργαστεί με τον ∆ημήτρη Τάρλοου του Θεάτρου Πορεία και το οποίο παραθέτω πιο κάτω. Ευχαριστώ τον κ. Αντωναράκη για το άρθρο του και την «Καθημερινή» που το δημοσίευσε.
«Τις προάλλες παρακολουθήσαμε το “Κουκλόσπιτο” του Ιψεν στο θέατρο “Πορεία” σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου. Ενα έργο για τις εύθραυστες σχέσεις στο πλαίσιο ενός γάμου, όταν οι ρόλοι είναι, έστω υποδόρια, προδιαγεγραμμένοι. Σαν να λέμε ένα έργο στο θέατρο για το… “θέατρο”. Στην πραγματικότητα όμως, ένα έργο για το “θέατρο” στο πλαίσιο όλων των ανθρώπινων σχέσεων και κοινωνικών συνθηκών όπου υφίσταται σχέση εξουσίας μέχρι που ο εξουσιαζόμενος συνειδητοποιεί ότι διεκπεραιώνει τελικά έναν ρόλο που δεν του αρμόζει, που δεν του είναι ουσιαστικά ωφέλιμος, ακόμη κι αν τον βόλευε, κι αν τον συνέφερε. Ο εξουσιαζόμενος δεν έχει αληθινά φωνή. Ευρηματικά ο σκηνοθέτης επιλέγει ήδη για τον ρόλο της υπηρέτριας την Ολγα Δαλέκου, μια ηθοποιό κωφή, που επικοινωνεί κατεξοχήν με νοήματα – ποιος ανέχεται εξάλλου τις υπηρέτριες να έχουν φωνή; Ακόμη κι άλαλη όμως, λίγο απέχει από την πρωταγωνίστρια, τη Νόρα της Λένας Παπαληγούρα, που είναι μεν η κυρία-σύζυγος, σαν να διεκπεραιώνει όμως κι αυτή έναν ρόλο κούκλας που έχει τροφοδοτηθεί με περιορισμένα δεδομένα στον αυτόματο ομιλητή. Ο παραλληλισμός είναι οξύμωρα εύγλωττος. Η άλαλη υπηρέτρια, η σύζυγος παιχνίδι/μπιμπελό χωρίς περιθώρια παρεκκλίσεων. Και καθώς έτσι έχουν τα πράγματα, αβίαστα σκεπτόμαστε πως οι περιορισμένες σωματικές δυνατότητες ή η απόκλιση από τον θεωρητικά αποδεκτό μέσο ανθρωπότυπο, που τον διαθέτουν όμως στην πραγματικότητα μόνο κάποιοι από εμάς, δεν αποτελεί λόγο να μην εμφανίζονται στη σκηνή (και αλλού) πιο συχνά, πιο πολύ, πιο σταθερά. Οι περισσότεροι εξάλλου περιορισμένοι είμαστε, όπως και οι ήρωες των έργων, σαν τη Νόρα. Ακόμη και η Νόρα όμως κάποια στιγμή δραπετεύει από τη φυλακή της, κάποιος ιός ευτυχώς παρεισφρέει στο στάνταρ λογισμικό της και της ανοίγει νέους ορίζοντες. Ποιος δεν θέλει νέους ορίζοντες;».
