Κύριε διευθυντά
Η Ελλάδα αντιμετωπίζει σειρά αλλεπάλληλων θεομηνιών, με την τελευταία να είναι η πιο καταστροφική τόσο για τις άμεσες συνέπειές της, όσο και για το μέλλον τόσων ανθρώπων που έχασαν τα πάντα σ’ αυτόν τον κατακλυσμό. Η ανάδειξη του εθελοντισμού δίνει μια λάμψη ελπίδας μέσα στην καταιγίδα, η αντιμετώπιση της οποίας όμως χρειάζεται και τεράστια υλική και οικονομική βοήθεια. Εκτός από την προσφυγή της χώρας σε έξωθεν έκτακτη ενίσχυση από θεσμικά όργανα, θα πρέπει να στηθεί από το κράτος και ένα ταμείο αρωγής, όπου να μπορεί ο καθένας (εντός ή εκτός Ελλάδος) να καταθέτει χρήματα κατά τη δύναμή του. ∆εν μπορούν όλοι οι πολίτες να προσφέρουν εθελοντική εργασία. Ασφαλώς όμως όλοι θα θελήσουν να συνδράμουν στο σισύφειο έργο της αποκατάστασης των πληγέντων συνανθρώπων μας, που δεν θα τελειώσει καθόλου σύντομα.
Μια άλλη πηγή χρηματοδότησης θα μπορούσε να είναι και η περικοπή κάποιων μη απολύτως αναγκαίων εξόδων (όπως π.χ. κάποιες συνδρομές σε διεθνείς οργανισμούς, βοήθεια σε εμπόλεμες χώρες, χρηματοβόρες εκδηλώσεις βιτρίνας κτλ.). Οταν διψάει η αυλή σου, δεν πετάς το νερό έξω.
