Κύριε διευθυντά
Ανοιξαν και φέτος τα σχολεία, ενώ τα μέσα ενημέρωσης μας πληροφορούν για το τι ισχύει με το «καλάθι του μαθητή». Ενα καλάθι γεμάτο θησαυρούς. Πολύχρωμα σακίδια με την Barbie ή τον Spiderman και τον Super Mario, τετράδια, μολύβια, κασετίνες, στυλό, μαρκαδόρους, κραγιόνια. Ενα καλάθι γεμάτο καλούδια περίμενε τα παιδιά και τα εγγόνια μας στα βιβλιοχαρτοπωλεία, στα σούπερ μάρκετ και τα παιχνιδάδικα.
Και δεν ξέρω πώς, αλλά κάπως έτσι μου ήρθε στο μυαλό η φράση «Φτου και από την αρχή». Η φράση που έλεγε ο δάσκαλος στους μικρούς μαθητές των αλληλοδιδακτικών σχολείων στην Ελλάδα του 1831, τότε που ο Αμερικανός ιεραπόστολος Ιωνάς Κινγκ έφερε έπειτα από παραγγελία του Καποδίστρια τις πρώτες πλάκες από σχιστόλιθο και τα πρώτα πετροκόνδυλα.
«Φτου κι από την αρχή» λοιπόν και μια τρυφερή σφαλιάρα στον σβέρκο. Φτύσε, σβήσε και ξαναγράψτε σωστά. Και αυτό βέβαια στα λίγο πιο μεγάλα παιδιά. Τα πρωτάκια γράφουν στο διάμμιο θρανίο με το δάκτυλο στην άμμο.
Αλλά ας μην πάω τόσο πίσω, ποιος από μας γνωρίζει άραγε ότι το καημένο το ξύλινο μολύβι πρωτοεμφανίστηκε στα μέσα του 16ου αιώνα για να περάσει στη βιομηχανική παραγωγή ως είδος πολυτελείας τον 19ο αιώνα με κύριους προμηθευτές τους Faber και Castel και στην Ελλάδα στα μέσα του 20ού τον Γ. Βρανά.
Αν τα πω στα εγγόνια μου θα μου πουν ότι λέω παραμύθια. Ευτυχώς με τη μανία μου να συλλέγω αναμνήσεις έχω ακόμη το δακτυλογραφημένο χαρτάκι της Σχολής Αηδονοπούλου, για τα απαραίτητα είδη που έπρεπε να έχω στη σάκα μου για το σχολείο. Τετράδια γραφής, αριθμητικής, ορθογραφίας, καλλιγραφίας… και δύο μολύβια Faber Νο 2.
Αυτονόητο ότι όλα τα τετράδια έπρεπε να είναι ντυμένα με μπλε κόλες και λευκές ετικέτες με το όνομά μας.
Η προετοιμασία ήταν γιορτή· όπως φαντάζομαι είναι και σήμερα. Καλάθι, τσάντα, σάκα, όπως κι αν το πεις γεμάτο καλούδια και γνώσεις.
Καλή χρονιά λοιπόν στα παιδιά μας κι όπως έλεγε και η μάνα μου, «Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του».
