Κύριε διευθυντά
Πρώτα θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κ. Νίκο Βατόπουλο για τις περιηγήσεις που μας κάνει στην Αθήνα. Είτε μένουμε ακόμη στην Ελλάδα είτε όχι, μας θυμίζει εποχές της ζωής μας, ενώ για τους νεότερους είναι σαν να διαβάζουν ιστορία που συνεχίζει να γράφεται. Πρόσφατο παράδειγμα είναι το ζαχαροπλαστείο του «Μικέ» στην πλατεία Μαβίλη. Εκεί κατέβαινα από τη Δεινοκράτους, όπου έμενα, για να αγοράσω τυρόπιτες και πάστες σεράνο και για να παραγγείλω την τούρτα των γενεθλίων μου, την περίφημη σοκολατίνα.
Διαβάζοντας με λύπη για το πράσινο που όλο και λιγοστεύει, θέλω να δώσω το μήνυμα ότι είναι αναμφίβολα πραγματοποιήσιμο, με αγάπη και γνώση των αναγκών του κάθε φυτού, να γίνουν τα μπαλκόνια όλων των πολυκατοικιών καταπράσινα και λουλουδιασμένα, και η Αθήνα ένας Παράδεισος! Στο μπαλκόνι μου στη Δεινοκράτους, εκτός από λουλούδια, είχα φυτέψει ντοματιές και σαλάτες. Εφαγα τριάντα, μικρές μεν, αλλά πεντανόστιμες, ντοματούλες. Τις σαλάτες δεν μπόρεσα να τις φάω, γιατί τις… λυπόμουν, βλέποντάς τες να μεγαλώνουν σιγά σιγά, και έτσι τις άφησα να έχουν ένα φυσιολογικό θάνατο.
Ο ρόλος των γονέων και των δασκάλων στη σχέση των παιδιών με τη φύση είναι καθοριστικός. Την αγάπη μου για τα φυτά την κληρονόμησα από τη μητέρα μου και τον θείο και δεύτερο (και θετό) πατέρα μου, ο οποίος ήταν δάσκαλος. Ο μικρός κήπος του σπιτιού μας, η «αυλή» μας, με τις τριανταφυλλιές, μοσχοβολούσε γιασεμί, αγιόκλημα και γαρδένια, η οποία, μέσα σε ένα βαρέλι, είχε γίνει ολόκληρο δεντράκι. Κατά τη μητέρα μου, από τον σίδηρο που έπαιρνε από το βαρέλι. Ακόμη και οι κατηφέδες έδιναν την παρουσία τους με την πικρή μυρωδιά τους. Ο θείος μου πάλι, όταν αγόρασαν το οικόπεδο πάνω από τη θάλασσα για να χτίσουν το εξοχικό στη Σύρο, στο Αχλάδι, είπε: «Θα πρασινίσω τον βράχο!» Μπορεί αρχικά να τον έλεγαν τρελό, μπορεί το νερό από το πηγάδι του Κανακάρη να μας στοίχιζε μια περιουσία, αλλά το σπίτι μας έγινε κυριολεκτικά μία όαση! Κάτω ήταν το αμπέλι και το μποστάνι με τα ζαρζαβατικά, τα καρπούζια και τα πεπόνια, στο πίσω μέρος η συκιά και θάμνοι που δεν θυμάμαι τα ονόματά τους, και πολλά λουλούδια. Τα άνθη του γιασεμιού τα περνούσαν μέσα σε πευκοβελόνες οι κυρίες και έφτιαχναν ματσάκια για το μπούστο τους. «Το γιασεμί στο στήθος σου με τρέλανε κυρά μου», που τραγουδούσε ο Νίκος Γούναρης. Και τον χειμώνα, ο Σάββας και η Φιφίνα είχαν ένα επιπλέον εισόδημα φροντίζοντάς τα, ώστε να τα ξαναβρούμε, μεγαλωμένα, το επόμενο καλοκαίρι. Εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσω και τη δημοσιογράφο σας Νικολέτα Μακρυωνίτου που έγραψε για τη Σύρο και μου θύμισε τα παιδικά μου καλοκαίρια.
Στις 11 Σεπτεμβρίου ήταν η εορτή της Αγίας Ευανθίας. Να ελπίζουμε σε μια Αθήνα και που θα ευωδιάζει γιασεμί, γαρδένια, αγιόκλημα και τόσα άλλα, και το βράδυ, το απαραίτητο νυχτολούλουδο;
