Κύριε διευθυντά
Στις 2 Σεπτεμβρίου, ο επίτιμος δικηγόρος και τακτικότατος επιστολογράφος Αντώνης Βενέτης έγραψε την επιστολή με τίτλο «Καταφύγιο γαλήνης και προόδου, κατά τον Εμφύλιο, οι παιδοπόλεις της Φρειδερίκης» όπου σκιαγραφεί την τότε βασίλισσα σαν τη μάνα όλων των κατατρεγμένων Ελλήνων, παιδιών τότε, που τα έσωσε εντάσσοντάς τα στις παιδοπόλεις της.
Ξεκινάει την επιστολή του με το «Η εκτεταμένη αναφορά της “Κ” στις 16/7/2023 στην κηδεία της βασίλισσας Φρειδερίκης (1981) μου δίνει την αφορμή…». Σε απάντηση του άρθρου εκείνου της «Καθημερινής» δημοσιεύθηκε δική μου επιστολή στις 22/7/2023: «Κείμενο χάδι σε φιλοβασιλικούς». Ο τότε συντάκτης του εμφάνιζε τον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο να ασπάζεται το χώμα της χώρας μας! Αυτόν, τον οποίο ήθελε να την καθυποτάξει στη δική του χούντα των στρατηγών του!
Ενθουσιασμένος ο κ. Βενέτης από εκείνη τη δημοσίευση παραθέτει τη δική του εμπειρία στις παιδοπόλεις, αφού ήταν «παιδοπολίτης για 7 χρόνια», για να εξάρει το «μέγιστον έργον της ζωής της» (της Φρειδερίκης), παραθέτοντας βιβλία από άλλους παιδοπολίτες, που έβρισκαν την τότε διαβίωσίν τους εκεί σαν σε παράδεισο.
Υπάρχει και η αντίθετη άποψη που βρίσκει κανείς στο βιβλίο «Θολός βυθός» του Γιάννη Ατζακά, εκδόσεις Αγρα. Εκεί γράφεται: «Υπάρχει πάντα μέσα του η βαθιά χαρακιά που άφησε το πέρασμα από τις μετεμφυλιακές εκείνες παιδοπόλεις – ένδοξους βασιλικούς τόπους υποταγής και χειραγώγησης, σταθμούς καθαγιασμένους μόνο κατ’ όνομα. Απόστολος Παύλος, Αγιος Χαράλαμπος, Καλή Παναγιά, Αγιος ∆ημήτριος, Αθήνα, Βέροια, Θεσσαλονίκη, 1949-1955».
Επίσης στη Βικιπαίδεια, που ο κ. Τάκης Θεοδωρόπουλος την θεωρούσε κάποτε μη αξιόπιστη (όταν αμφισβητούσε ότι έκαψε βιβλία ο Μεταξάς στη δικτατορία του, αλλά παραδέχτηκε τέλος ότι η Βικιπαίδεια έλεγε αλήθεια) βρίσκουμε και τα παρακάτω:
Ο Σπύρος Μαρκεζίνης στο έργο του Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδας, τομ. 2ος, σ. 282-283 αναφέρει: «Με την επιστροφή του Γεωργίου Β΄ στην Ελλάδα το Σεπτέμβριο του 1946, μαζί με το “∆ιαδοχικό ζεύγος” (Παύλος – Φρειδερίκη), ο ∆ιάδοχος ζήτησε από τον Μαρκεζίνη να καταρτίσει πρόγραμμα δραστηριότητας για τη Φρειδερίκη». «Αποφασίστηκε η ενασχόληση της ∆ιαδόχου… και με την προστασία της παιδικής ηλικίας». Και προσθέτει ο Μαρκεζίνης: ∆υστυχώς η βασίλισσα επιθυμούσε να έχει παντού ανάμιξη, να επεκτείνει τη δραστηριότητά της σε τομείς οι οποίοι ουσιαστικώς ανήκαν στο κράτος.
Σε άλλο σημείο της Βικιπαίδεια βρίσκουμε από τη διδακτορική διατριβή της Ελένης Παπαγεωργίου «Το “παιδομάζωμα” κατά τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο». Πάντειο Πανεπιστήμιο, Αθήνα 2008, σελ. 37, τα εξής: «Η κοινωνική δράση των ανακτόρων υπήρξε ένας τρόπος άσκησης πολιτικής και μία προσπάθεια κατοχύρωσης της θέσης του παλατιού αλλά και της ίδιας της Φρειδερίκης προσωπικά στην πολιτική αρένα». Και συνεχίζει η κ. Παπαγεωργίου, σελ. 42: «Οι μαρτυρίες των τότε παιδιών επηρεάζονται από τις προσωπικές πολιτικές πεποιθήσεις… για άλλους υπήρξαν κέντρα πλύσης εγκεφάλου και φιλοβασιλικής προπαγάνδας».
Ο Τάκης Καμπύλης έγραψε στην «Καθημερινή» στις 9/4/2008 το άρθρο «Η τραγωδία των παιδιών στα χρόνια του Εμφυλίου». Εκεί αναφέρει για την υπόθεση «Αγ. Στυλιανός» Θεσσαλονίκης. «Από το 1950 και μετά έγιναν αποκαλύψεις για πώληση χιλιάδων παιδιών για υιοθεσία κυρίως στις ΗΠΑ».
Ο Μαρκ Μαζάουερ στο βιβλίο του «After the war was over», Princeton University Press, σ. 98-100 αναφέρει: «Στα περισσότερα μέρη τα παιδιά υποβάλλονταν δύο φορές την εβδομάδα σε “πολιτική αγωγή” και τραγουδούσαν τραγούδια εξυμνώντας “τη μητέρα μας, τη γλυκιά βασίλισσα Φρειδερίκη, που μας έσωσε από τους συμμορίτες”».
Καλή η φιλοβασιλική εξιστόρηση του κ. Βενέτη, που ωραιοποιεί την προσωπικότητα της Φρειδερίκης. Η δραστηριότητα της οποίας όμως είχε πολιτικές προεκτάσεις, που έβλαψαν τραγικά τη χώρα μας, όπως αποστασία, χούντα κ.λπ.
Ευτυχώς το δημοψήφισμα του 1974, μας γλίτωσε από το καρκίνωμα του παλατιού.
