Κύριε διευθυντά
Διάβασα στις φιλόξενες στήλες σας την επιστολή του κ. ∆ημ. Βανδώρου, σχετικά με την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια (φύλλο 8/9) όπου ο αξιότιμος επιστολογράφος σας, αφού εκθέτει τις απόψεις του για το σοβαρό αυτό κοινωνικό θέμα, καταλήγει διερωτώμενος εάν «…Εχουμε δικαίωμα ως κοινωνία να επιβάλουμε σε ένα βρέφος να ζήσει τη ζωή του χωρίς μητέρα ή χωρίς πατέρα, με δύο ανθρώπους του ιδίου φύλου, ποιος το ρώτησε, είναι έντιμο αυτό…» κ.λπ.
Το ζήτημα αυτό, κατά τη γνώμη μου, αφορά σε δύο, επιμέρους, θέματα: εκείνο της διαδικασίας της υιοθεσίας, που δεν είμαι νομικός αλλά μάλλον πρέπει να είναι ίδιο σε όλες τις περιπτώσεις και εκείνο της αποδοχής της υιοθεσίας (επί ομοφύλων ζευγαριών) από την κοινωνία. Αυτή προστατεύει, παρακολουθεί και εντάσσει στους κόλπους της τα υιοθετούμενα βρέφη, αφού αυτά, όσο κι αν ερωτηθούν, δεν έχουν άποψη για τη ζωή και για τους γονείς τους. Αυτοί, οι οποιοιδήποτε γονείς, θα κριθούν από την αγάπη τους και τη συμπεριφορά τους στο παιδί, που κατά τεκμήριο είναι τόσο μεγαλύτερη, όσο και η επιθυμία τους για την απόκτησή του.
Εάν βρισκόμασταν στη βικτωριανή εποχή π.χ., καμιά συζήτηση επί του θέματος δεν θα ήταν δυνατή. Οι θρησκείες φυσικά δεν αλλάζουν, οι κοινωνίες όμως εξελίσσονται και η Εκκλησία οφείλει και, ευτυχώς σε κάποιο μέτρο, παρακολουθεί αυτές τις εξελίξεις, που σε πιο προηγμένα πολιτισμικώς κράτη, οι γάμοι, οι συμβιώσεις των ομοφύλων και οι εξ αυτών τεκνοθεσίες τείνουν να γίνουν θεσμός, απόλυτα αποδεκτός.
Κατά τη γνώμη μου, ένα παιδί που μεγαλώνει από γονείς που επιθυμούσαν διακαώς την απόκτησή του, έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι ευτυχισμένο, από ένα παιδί που προκύπτει ακουσίως ή κάποιο άλλο που αντιλαμβάνεται μεγαλώνοντας ότι είναι αντικείμενο αδιαφορίας ή και απλής έστω ανοχής από την οικογένειά του.
Μπορεί, στη χώρα μας, να υπάρχει ακόμα πράγματι κάποια δυσχέρεια αποδοχής των παιδιών αυτών στο σχολείο και στην κοινωνία, ο θεσμός όμως είναι σωστός και θα γίνει και παρ’ ημίν σύντομα συνήθης και αποδεκτός.
Επί τη ευκαιρία, θα ήθελα να εκφράσω την πλήρη υποστήριξή μου στις απόψεις του ομότ. καθηγητού κ. Ζακόπουλου για τους καρκινοπαθείς τελικού σταδίου, που παρατίθενται στο ίδιο φύλλο της πάντα φιλόξενης εφημερίδας σας. Νομίζω ότι οι απόψεις του είναι σωστές και απορρέουν από τη μακρά του πείρα.
