Κύριε διευθυντά
Ενα πολεοδομικό έγκλημα. Μόνον έτσι θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει αυτό το οποίο τελείται, με ιδιαίτερη ένταση τον τελευταίο καιρό, στο προάστιο του Παπάγου. Μία χαρακτηρισμένη κηπούπολη μετατρέπεται ασύδοτα σε τσιμεντούπολη, με τις δημοτικές αρχές, τέως και νυν, να παρακολουθούν εδώ και χρόνια αυτή την οριστική καταστροφή, μοιραίες και άβουλες, εύχομαι όχι και εκουσίως συμμέτοχες. Καθημερινά πλέον ακούγεται ο ήχος της αερόσφυρας η οποία μέσα σε ένα πρωί εξαφανίζει μία μία τις μονοκατοικίες.
Ενας άθλιος οικοδομικός κανονισμός δίνει δικαίωμα ανέγερσης πολυκατοικιών, με πλήρη ανασκαφή των οικοπέδων και εξαφάνιση όχι μόνο κήπων, αλλά και δενδροστοιχιών. Σαν να μην έφτανε αυτό, δόθηκε πρόσφατα άδεια ανέγερσης ενός, πέμπτου, επιπλέον ορόφου με το απατηλό πρόσχημα της κατασκευής βιοκλιματικού κελύφους! Το άκρον άωτον της υποκρισίας δηλαδή. Οι ολετήρες, πωλητές και αντιπάροχοι ενθυλακώνουν αρκετά ώστε να εγκατασταθούν στα βορειότερα προάστια, εκεί όπου οι δημοτικές αρχές ήταν ικανές και τα έσωσαν από την «ανοικοδόμηση». Οσο για τους αφελείς που πέφτουν στην παγίδα της αγοράς πανάκριβων διαμερισμάτων, αυτοί σε λίγο καιρό θα αντιληφθούν το λάθος τους. Δεν μετοίκησαν σε προάστιο, εγκλωβίστηκαν απλώς σε άλλη μία αθηναϊκή συνοικία…
Διανύω την όγδοη δεκαετία του βίου μου και έχω δει ουκ ολίγα. Εζησα τη δημιουργία αυτού του οικισμού, επάνω σε κατσάβραχα και αφάνες, έζησα την εξέλιξή του σε ένα ωραίο προάστιο με εξίσου ωραίους κήπους και τώρα βιώνω την υποβάθμιση και καταστροφή του. Ευελπιστούσα πως οι νεότεροι θα ήταν πιο ευαίσθητοι από εμάς, διαψεύδομαι τελικά για έναν απλό λόγο: Η έλλειψη μέτρου και η συνακόλουθη απληστία είναι χούγια που δεν ξεριζώνονται.
