Κύριε διευθυντά
Στην «Καθημερινή» της 13/9/2023, στις πάντα ενδιαφέρουσες «Μάσκες» του, ο κ. Μιχ. Τσιντσίνης, με αφορμή την «παραίτηση» του κ. Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, ασχολείται με την επιλογή και την επάρκεια υπουργών της κυβέρνησης. Βέβαια στην περίπτωση αυτή το ρήμα «παραιτούμαι» δεν είναι μέσης φωνής/διάθεσης, αλλά παθητικής, αφού, όπως φαίνεται και από το κείμενο, ο κ. Βαρβιτσιώτης δεν παραιτήθηκε, τον «παραίτησαν».
Ο κ. Βαρβιτσιώτης δεν επελέγη για την κυβέρνηση με εσφαλμένα ή αυθαίρετα «κριτήρια». Εκλέγεται βουλευτής στη «δύσκολη» Β΄ εκλογική περιφέρεια των Αθηνών ανελλιπώς από το 2000. Συμμετέχει σε κυβέρνηση για τέταρτη φορά ξεκινώντας ως υπουργός Ναυτιλίας στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου του 2013 και καταλήγοντας στο υπουργείο των Εξωτερικών ολόκληρη την προηγούμενη τετραετία. Ο υπουργός έσπευσε να αναλάβει ευθύνες του Λιμενικού για τον θάνατο του Αντ. Καργιώτη, καταλογίζοντας πειθαρχικές ποινές. Στον κ. Βαρβιτσιώτη δεν αποδόθηκαν υπηρεσιακά ή διοικητικά λάθη, ούτε καν ότι έσπευσε να δηλώσει ότι θα διερευνηθούν ευθύνες. Κατέστη αποδιοπομπαίος «από μια (περιττή) φράση σε ένα πρωινό τηλεπαράθυρο». Η φράση αυτή ήταν όντως ατυχής, ατυχέστατη. Το αν η πολιτική αντίδραση του πρωθυπουργού ήταν επιβεβλημένη ή δικαιολογημένη δεν είμαι σε θέση και δεν θέλω να το κρίνω.
Φοβούμαι ότι συμβαίνει αυτό που γίνεται με τις δικαστικές ενέργειες και αποφάσεις, οι οποίες υπαγορεύονται από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τα πάνελ των ραδιοτηλεοπτικών μέσων. Εκείνο που ως πολίτης και ψηφοφόρος μπορώ να καταμαρτυρήσω και σε αυτήν την κυβέρνηση (η αντιπολίτευση δεν επηρεάζει άμεσα τη ζωή μου) είναι η συνεχής παρουσία σχεδόν όλων των υπουργών στα τηλεπαράθυρα και τις ραδιοφωνικές εκπομπές. Επίσης μια τάση «παναρμοδιότητος» που δημιουργεί μιαν αντίστοιχη «πανευθύνη».
Στα Τέμπη «πριν αλέκτορα φωνήσαι» ο υπουργός Μεταφορών είχε απολογηθεί για το πολυαίμακτο δυστύχημα σε ένα σιδηρόδρομο, που ανήκε σε μιαν Α.Ε., στην οποία το Δημόσιο ήταν απλώς ο πλειοψηφικώς ελέγχων μέτοχος και ήταν υπό την εποπτεία της. Καθ’ όλη τη διαδικασία η διοίκηση της εταιρείας έλαμψε διά της παντελούς απουσίας της και της εκκωφαντικής σιωπής της.
Αυτά είναι, κατά την άποψή μου, βασικά για κάθε κυβέρνηση, πολύ περισσότερο, όταν καταβάλλεται προσπάθεια να καταστούμε επιτελικό κράτος. Εδώ χρειάζεται η αποφασιστική παρέμβαση (και το καλό παράδειγμα) του πρωθυπουργού, ώστε οι υπουργοί να «περιοριστούν» στα υπουργεία τους αποφεύγοντας τα κανάλια. Για την τρέχουσα επικαιρότητα σε κάθε υπουργείο θα μπορούσε να υπάρχει μια ειδική αίθουσα για την ενημέρωση του Τύπου, όταν υπάρχει λόγος και από τον καταλληλότερο εκπρόσωπο.
