Κύριε διευθυντά
Αθελά μου μειδίασα διαβάζοντας το άρθρο του κ. Κώστα Καλλίτση «Η μεγάλη πλημμύρα» στην «Οικονομική Καθημερινή» της 10/9/23.
Σοβαρά τώρα, πιστεύει κανείς πως τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν; Εδώ, τρία χρόνια πριν, είχαν δοθεί κονδύλια και κυβερνητική εντολή να φτιαχτούν σε ορισμένα μέρη φράχτες, δρόμοι, αποχετεύσεις, να καθαριστούν ξερά χόρτα, φρεάτια, κτλ., κτλ., και το 60% των χρημάτων που έλαβαν ορισμένοι δήμοι και περιφέρειες χρησίμευσε μόνο για έργα βιτρίνας ώστε να «φαίνονται» και ο πολίτης να χειροκροτεί τον (υποψήφιο) πολιτικό που τόσο πολύ (δεν) νοιάζεται για το χωριό του, την πόλη του, την πρωτεύουσα!
Πιστεύει κανείς ειλικρινά πως η Ελλάδα είναι σε θέση να εφαρμόσει αυτά που γράφονται στην τελευταία παράγραφο του ίδιου άρθρου και αν ναι, με ποια υλικά; Εδώ, έναν απλό σωλήνα δεν μπορούμε να βάλουμε (μας τον κλέβει ο κάθε επιτήδειος, βλ. ΟΣΕ) και θα μπορέσουμε να προσαρμόσουμε φέρ’ ειπείν τα αντιπλημμυρικά έργα στις τωρινές συνθήκες;
Βεβαίως η κλιματική αλλαγή είναι τέτοια που το κράτος δεν μπορεί να ευθύνεται για όλες τις καταστροφές ούτε να τις προλαβαίνει…
Αν όμως γίνουν τα έργα, θα πρόκειται όντως για «τιτάνιο έργο ανασυγκρότησης των υποδομών», όπως λέει πολύ σωστά. Εδώ είναι που θα χρειαστεί νομίζω η συνεργασία με επιστήμονες ώστε να βρεθούν οι ενδεδειγμένες λύσεις, πρέπει όμως να βρεθούν και οι κατάλληλοι άνθρωποι για να τα φτιάξουν και άλλοι, εξίσου κατάλληλοι (και μάλλον όχι πολιτικοί…), για να τους ελέγχουν! Μακάρι.
Στις 17/9, ο αρθρογράφος μοιάζει να αναιρεί όσα είχε γράψει στις 10/9 και… ευτυχώς, γιατί αντιλήφθηκε πως το κράτος μας είναι στο «περίπου» σε πολλά θέματα, πως έχουμε «ένα τρύπιο κράτος…, ένα κράτος-βαρίδι, πελατειακό, αγκυλωμένο». Οπότε, ποιες αλλαγές και πώς θα γίνουν; Φοβάμαι κι εγώ πως δεν σωζόμαστε παρά μόνο με ένα θαύμα.
