Κύριε διευθυντά
Αν κάποιος επιθυμεί να συναντήσει μια εικόνα της χώρας μας σε μικρογραφία, μια compact εκδοχή, αρκεί να χρησιμοποιήσει ένα αστικό λεωφορείο της ταλαίπωρης πρωτεύουσας. ∆ρομολόγια «αν και όταν», με επιτομή τις ανύπαρκτες εξυπηρετήσεις μακρινών νοσοκομείων (Σισμανόγλειο, Αττικό, Θριάσιο κ.λπ.), που δεν εξυπηρετούν τις συνδυασμένες μετακινήσεις, με αποτέλεσμα να δημιουργείται το αδιαχώρητο, με ό,τι σημαίνει αυτό για την ποιότητα της μετακίνησης.
Είσοδος απ’ όλες τις πόρτες, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε όλες τις πολιτισμένες πόλεις, όπου οι επιβάτες εισέρχονται από την μπροστινή πόρτα, αγοράζουν το εισιτήριο από τον οδηγό και το ακυρώνουν μπροστά του.
Οχήματα, συχνά παμπάλαια, με αναλόγου ηλικίας παρελθόν καθαρισμού, όπου τίποτα, σχεδόν, δεν φαίνεται να λειτουργεί σωστά. Ταπετσαρίες καθισμάτων βρώμικες και γδαρμένες, παράθυρα λεκιασμένα, πόρτες που δεν ανοίγουν, αμορτισέρ τελειωμένα, μηχανικά μέρη που σε κουφαίνουν, λάμπες καμένες και πλαστικά καλύμματα σπασμένα.
Κερασάκι στη τούρτα, η συμπεριφορά του οδηγού, που γκαζώνει αδικαιολόγητα σε στυλ ραλίστα, φρενάρει απότομα, μιλάει στο κινητό και αδιαφορεί εντελώς ακόμη και στις εκκλήσεις του επιβατικού κοινού, όταν, π.χ., το κλέβουν επιτήδειοι πορτοφολάδες, στριμώχνοντας το υποψήφιο θύμα τους με όλη την άνεσή τους. Το τελευταίο μού συνέβη προσωπικά, με τον οδηγό να με παραπέμπει στην ΕΛ.ΑΣ. και την τελευταία να με επιστρέφει στον οδηγό!
Ας μην προβληματιζόμαστε για την υπερβολική χρήση των ιδιωτικών μεταφορικών μέσων στην πρωτεύουσα. Πιθανόν, να αποτελεί και συνειδητή επιλογή της πολιτείας, ώστε να εξασφαλίζει έσοδα από την υπερφορολόγηση των καυσίμων, με ΦΠΑ πάνω και στον ειδικό φόρο των καυσίμων! Τον κυκλοφοριακό φόρτο του οδικού δικτύου, όμως, μαζί με τις επιπτώσεις στο περιβάλλον, τα υφιστάμεθα όλοι μας.
