Κύριε διευθυντά
Σε κάθε δοκιμασία της χώρας μας από ακραία καιρικά φαινόμενα (σεισμοί, πυρκαγιές, πλημμύρες κ.λπ.), και ιδίως από την τελευταία, απίστευτη πλημμύρα της Θεσσαλίας, δοκιμάζονται κάθε φορά, ταυτόχρονα, οι ανθρωπιστικές ευαισθησίες των απλών ανθρώπων και κυρίως των εθελοντών τους οποίους θαυμάζω απεριόριστα, πρώτων πάντα σε κάθε κάλεσμα για βοήθεια!
Μέσα σ’ αυτή την ανείπωτη στεναχώρια και τη θλίψη όλων μας γι’ αυτά που συμβαίνουν, και τις απερίγραπτες εικόνες της ανημπόριας και της ανάγκης των συνανθρώπων μας για τα στοιχειώδη (νερό – φάρμακα – τροφή) που αρρωσταίνουν τη ματιά στη θέασή τους και μόνο αναρωτιέμαι φωναχτά, ποιος είναι ο αληθινός ρόλος και το έργο της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας, στην οποία ανήκω, γι’ αυτά που συμβαίνουν και ιδίως ποια είναι η συμμετοχή της για βοήθεια (υλική, συναισθηματική, ηθική ή άλλη)! Προσωπικά δεν είδα, σε καμία τηλεοπτική ή άλλη εικόνα ή φωτογραφία, κάποιον ιερωμένο να σκύβει με αγάπη και ανιδιοτέλεια πάνω στους παθόντες και πάσχοντες!
Κι αν ο αντίλογος σ’ αυτό είναι ότι η όποια ενδεχομένως παρεχομένη βοήθεια δεν προβάλλεται καθ’ υπαγόρευση της Αρχής της χριστιανικής ηθικής περί σιωπής και σεμνότητας των πραττομένων, θα απαντούσα ότι η δράση και η υλοποίηση της ιδεολογίας, και των υπό της Εκκλησίας πρεσβευομένων Αρχών, ασφαλώς και χρήζουν προβολής και μάλιστα δημοσίως όχι μόνον για την ενημέρωση όλων (ανεξαρτήτως θρησκεύματος, ιθαγενείας ή καταγωγής) αλλά κυρίως για τη δικαίωση των ανηκόντων στην Εκκλησία αυτή, σχετικά με την ύπαρξη, την υπόσταση και το έργο αυτής!
