Κύριε διευθυντά
Η εξήγηση για τον ίδιο τον νεοφανή μελλοντικό πατέρα του Εθνους μας είναι απλή. Ορμώμενος από τη χώρα των μεγάλων ευκαιριών, όπου έγιναν πρόεδροι πρώην ηθοποιοί, πρώην επιχειρηματίες και υπέργηροι με εμφανή τα σημάδια της άνοιας, ήταν φυσικό να πιστεύει ότι ακόμη και ένας, εν δυνάμει, άσημος πλην όμορφος ως ηθοποιός σαπουνόπερας μπορεί να εκτεθεί σε δημόσια εκλογή και να μπορεί να υπομειδιά με νόημα εκστομίζοντας απίθανες γενικότητες και αερολογίες σε επίπεδο ύβρεως για την οποία δεν νοιάζεται. Η εξήγηση, όμως, για την εκπεφρασμένη, πλέον, στήριξή του από μερίδα του απλού κόσμου είναι κάτι που εκπλήσσει. Πώς είναι δυνατόν το «κενό» να γίνεται αποδεκτό. Ποια σκέψη οδηγεί αυτούς που στήριξαν τον λεκτικό κοπανιστό αέρα του συγκεκριμένου νεοφανούς και τον πραγματικό αέρα που διαπίστωσε ότι υπάρχει στη Μακρόνησο, την οποία χρησιμοποίησε χωρίς αιδώ. Απλή η επικοινωνιακή συνταγή: Λίγο από ελευθερίες, λίγο από είμαστε όλοι ίδιοι, λίγο από πτωχό λαό που τον χτυπάμε φιλικά στην πλάτη και λίγα δανεικά από τους αγώνες των άλλων που κάποτε άλλοτε φεύγαμε μακριά τους για να μη λερωθούμε και τρυπώνουμε στην εξουσία. Τι μας διαφεύγει για τους καημένους συμπολίτες μας που ελπίζουν σε μελλοντική παρηγορία από τέτοιες καταστάσεις που θα έπρεπε μόνο θυμηδία να προκαλούν ως σκετσάκια παλαιών επιθεωρήσεων σε αναψυκτήρια;
