Κύριε διευθυντά
Είναι χρόνια τώρα που, με το κλείσιμο-κατάργηση των σχολείων τους, οι κάτοικοι πάμπολλων χωριών μας αποξενώθηκαν, εν είδει ψυχικής αναπηρίας, από την πλέον ελπιδοφόρα και αναζωογονητική μέθεξη κάθε φθινοπώρου. Αυτήν της έναρξης του σχολικού έτους. Το ίδιο συνέβη και στο δικό μου χωριό, όπου τις τελευταίες χρονιές το σχολείο του υπολειτουργούσε, με 5-6 παιδιά.
Εκεί και τότε τοποθετείται το χαριτωμένο στιγμιότυπο που ανακάλεσα στη μνήμη μου, επ’ ευκαιρία του νέου σχολικού έτους:
Κάνοντας τον ανοιξιάτικο πρωινό μου περίπατο, είδα να πλησιάζει με το αυτοκίνητό του ο δάσκαλος του χωριού. Στάθηκε για την απαραίτητη καλημέρα και ό,τι άλλο θα έφερνε η κουβέντα.
«Για πού το ‘βαλες δάσκαλε; ∆εν έχει μάθημα σήμερα;» ρώτησα. «Να!, είπα σήμερα να πάμε με τα παιδιά μια εκδρομούλα», αποκρίθηκε, κατονομάζοντας ένα φυσικό αξιοθέατο της περιοχής.
«Και πού είναι τα παιδιά», απόρησα.
«Να τα!», απάντησε, δείχνοντάς μου το εσωτερικό του αυτοκινήτου, όπου μέχρι τότε δεν είχε πέσει το μάτι μου.
Πέντε έξι προσωπάκια, εμφανίστηκαν στα παράθυρα του ιδιότυπου εκείνου «σχολικού», απευθύνοντάς μου, κατά προτροπή του δάσκαλου, μια διεκπεραιωτική καλημέρα. Η σκέψη τους, εμφανέστατα, ταξίδευε αλλού. Σε όλα εκείνα τα ωραία που είχαν σχεδιάσει για τη συνέχεια της ημέρας, μακριά από τα στενόχωρα θρανία και την τυραννία του μαυροπίνακα. Κι εγώ, αν είναι δυνατόν, τους χασομερούσα…
