Κύριε διευθυντά
Στην «Καθημερινή» της 24/9/2023 διάβασα τη συνέντευξη του διακεκριμένου καθηγητή Πυρηνικής Μηχανικής στο Πανεπιστήμιο Purdue των ΗΠΑ, κ. Λευτέρη Τσουκαλά. Συμπλέω με την πλειονότητα των απόψεων που διατυπώνει εκτός από μία (πολύ ηχηρή) αναφορά του, κατά την οποία «οι μόνοι Ελληνες που γνωρίζουν κάτι από πυρηνική τεχνολογία βρίσκονται στο εξωτερικό».
Νομίζω ότι η αναφορά αυτή αδικεί το σχετικό επιστημονικό δυναμικό στην Ελλάδα, που από τη δεκαετία του 1960, και παρά τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούν κατά καιρούς στην πατρίδα μας, πασχίζει να κρατήσει «τη γνώση γύρω από την Πυρηνική Τεχνολογία» ζωντανή, τουλάχιστον σε ακαδημαϊκό επίπεδο. Επίσης, είναι πάντα έτοιμο να βοηθήσει, βεβαίως και με τη συνδρομή των Ελλήνων συναδέλφων του εξωτερικού, στην ανάπτυξη του εγχειρήματος εφαρμογής της Πυρηνικής Ενέργειας στην Ελλάδα, στην περίπτωση που η πολιτική ηγεσία της χώρας αποφασίσει να την εντάξει στο ενεργειακό μας μείγμα. Πυρήνες εκπαίδευσης στην Πυρηνική Τεχνολογία δημιουργήθηκαν σταδιακά από τη δεκαετία του 1960 σχεδόν σε όλα τα τεχνολογικά πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας (Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Πανεπιστήμιο Πατρών), ενώ απόφοιτοί μας διακρίθηκαν στον τομέα αυτόν, κατακτώντας καίριες θέσεις σε μεγάλα ερευνητικά εργαστήρια ή καθηγητικές θέσεις του εξωτερικού. Δυστυχώς, η αντιπυρηνική εκστρατεία στην Ελλάδα συνέβαλε στην υπολειτουργία ή και εξαφάνιση των πανεπιστημιακών εδρών Πυρηνικής Τεχνολογίας, πλην εκείνης (εξ όσων γνωρίζω) του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, η οποία εξελίχθηκε σε Τομέα Πυρηνικής Τεχνολογίας ασκώντας έρευνα στο μέτρο του δυνατού και εξακολουθώντας να προσφέρει εκπαίδευση αλλά και υποστήριξη στα εθνικά και διεθνή fora.
