Κύριε διευθυντά
O δικός μας «Κεν», στον αληθινό κόσμο, λέγεται Στέφανος Κασσελάκης. Ορμησε με το αστραφτερό του χαμόγελο, το γραμμωμένο κορμί, την ορμή και το θράσος των νιάτων, το λευκασμένο του διαδικτυακό μητρώο, με τα μούσκουλα του Παύλου από πίσω και το σαρδόνιο γελάκι του Αλέξη από δίπλα να μας σπρώξει προς τα πίσω. Να κάνει σκόνη την «Μπάρμπι», Εφη Αχτσιόγλου του ΣΥΡΙΖΑ, μολονότι η ίδια μέχρι τότε για το κόμμα της ήταν σύμβολο κοινωνικής κινητικότητας και παρ’ όλη την κατάρτιση και την υπουργική θητεία της. Ακόμη και η Αριστερά με τις εξαγγελίες της περί ισότητας, ασπάστηκε στα δύσκολα το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», επιστράτευσε κι επιβράβευσε μια φιγούρα-σιγουράκι, που συγκεντρώνει με μια ματιά όλο το αμερικανικό όνειρο, και αυτοαναιρέθηκε στη στιγμή. Στα μάτια τα δικά μου, και μόνο από αυτό, το λευκό πουκάμισο του «Κεν» είναι ήδη κηλιδωμένο και η κοινωνία τραυματισμένη από έναν πολιτικό βιασμό. Οσο για τις κραυγές χαράς της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας ελπίζω να κρατήσουν. Να μην έρθει η ώρα να αισθανθεί ότι θα έχει και εκείνη στα δύσκολα την τύχη της «Μπάρμπι», και μάλιστα από τα Αριστερά. Θλίψη.
