Κύριε διευθυντά
Από το βιβλίο του καταξιωμένου Γάλλου συγγραφέα Jean Duché, επέλεξα ένα κομμάτι που σίγουρα ενδιαφέρει τον καθένα μας.
Ο τίτλος του βιβλίου είναι: «Η μυθολογία όπως τη διηγούμαι στη Juliette».
Αξίζει να αναφέρουμε μερικά λόγια του σχολιαστού του βιβλίου. Πρόκειται για έναν ύμνο για την ελληνική μυθολογία.
Ο σχολιαστής γράφει: «Μας είναι τόσο οικείοι αυτοί οι θεοί που βασίλευαν στον Ολυμπο… αλλά και αυτοί οι ήρωες… Η Πανδώρα με το κουτί της, ο Σίσυφος με τον βράχο του, ο Προκρούστης με το κρεβάτι του, ο Τάνταλος με το μαρτύριό του, η Πηνελόπη με το πλεκτό της… Ολοι αυτοί και τόσοι άλλοι βρίσκονται στις αναμνήσεις μας, εμπλουτίζουν τη γλώσσα μας. Είναι οι φίλοι μας, οι σύντροφοί μας… Τι περιμένουμε ακόμη να μάθουμε από αυτούς τους μύθους, εμείς οι άνθρωποι του 20ού αιώνα; Τα πάντα, αφού όλα βρίσκονται σε αυτούς τους μύθους…».
Ο συγγραφέας διάλεξε μια γυναίκα για συνομιλήτρια και όχι έναν άνδρα. Ο άνδρας, όπως γνωρίζουμε, είναι εύπιστος και αφελής… Η γυναίκα έχει φινέτσα, διαθέτει διαίσθηση και έμφυτη αντίληψη των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Γι’ αυτό ο συγγραφέας επέλεξε την Juliette ως σύντροφο για το ταξίδι στην Ελλάδα…
Την Juliette επίσης είχε διαλέξει για το περίφημο βιβλίο του: «Η ιστορία της Γαλλίας όπως τη διηγούμαι στην Juliette», που είχε προηγηθεί. Στο βιβλίο ο συγγραφέας διηγείται και η πανέξυπνη Juliette υποβάλλει εύστοχες ερωτήσεις. Ετσι δημιουργείται μια ευχάριστη και αποκαλυπτική συζήτηση. Ακολουθεί το κείμενο σε μετάφραση, το οποίο επέλεξα από το βιβλίο του Γάλλου συγγραφέα:
«Η γέννηση της φωτιάς και της γυναίκας·
Ο Προμηθέας, από τους πιο σημαντικούς αμφισβητίες του ∆ία, έκλεψε τη φωτιά από τον ήλιο και την προσέφερε στους ανθρώπους, παρά τη θέληση του αρχηγού των θεών. Συνέπεια αυτής της απειθαρχίας, ήταν να βρεθεί ο Προμηθέας δεμένος στον Καύκασο, ενώ ένας αετός του κατέτρωγε το συκώτι, που όμως συνεχώς αναγεννάτο.
Παραδειγματική τιμωρία, αλλά όχι οριστική, αφού ο Ηρακλής τον ελευθέρωσε. Η τιμωρία όμως του κλεπταποδόχου ανθρώπου που ακολούθησε, υπήρξε οριστική:
“Αντί πυρός, δώσω αυτοίς κακόν, τη γυναίκα”, είπε ο ∆ίας, με το οποίο όλοι θα γοητευθούν, περιβάλλοντας με αγάπη τον πόνο που θα τους προκαλεί».
Ας σκεφτούμε όμως λίγο, τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς αυτό το υπέροχο «κακό» του ∆ία (σημ. συγγραφέα).
Με διαταγή του ∆ία, ο Ηφαιστος κατασκεύασε από πηλό μια σεμνή παρθένα, προσέχοντας ιδιαίτερα τον εφοδιασμό της με τις απαραίτητες καμπύλες. Την έκανε καλλίμαστο και καλλίπυγο. Καθένας από τους θεούς της προσέφερε ένα δώρο.
– Η Αθηνά της δίδαξε τις οικιακές τέχνες.
– Η Αφροδίτη σκόρπισε στο πρόσωπό της κάτι που κάνει τους άνδρες να τρελαίνονται από πόθο.
– Ο κερδώος Ερμής έβαλε στο στόμα της τον λόγο, στην καρδιά της την απιστία και αλλού κάτι άσεμνο και την ονόμασε Πανδώρα, δηλαδή εκείνη που δέχτηκε τα δώρα όλων των θεών.
Τότε ο Δίας την προσέφερε ως δώρο στον αδερφό του Προμηθέα, τον Επιμηθέα. Παρά τη συμβουλή του Προμηθέα να μη δεχτεί κανένα δώρο από τον Δία, ο δυστυχής Επιμηθέας παντρεύτηκε την Πανδώρα, της επέτρεψε δε να χρησιμοποιεί όλα τα κουτιά, εκτός από ένα στο οποίο ήταν κλεισμένα όλα τα κακά της ανθρωπότητας. Βέβαια, υπερίσχυσε η γυναικεία περιέργεια και η σύζυγός του άνοιξε το περίφημο «κουτί της Πανδώρας».
Με το άνοιγμα, όλα τα κακά που ήταν μέσα ξεχύθηκαν στη Γη, εκτός από ένα που παρέμεινε, όταν η Πανδώρα έκλεισε βιαστικά το σκέπαστρο. Αυτό που δεν πρόλαβε να βγει, ήταν η «Ελπίς», η προσμονή, την οποία οι αισιόδοξοι αποκαλούν έτσι, αλλά που είναι μάλλον η άγνοια, η αγωνία για κάποιο κακό που πλανάται πάνω από το κεφάλι μας, μέχρι τη μοιραία στιγμή της οποίας δεν γνωρίζουμε ούτε την ημέρα ούτε την ώρα.
Αν το καλοσκεφτούμε, σε όλους μας υπάρχει μία υποσυνείδητη αγωνία για κάποιο κακό που μπορεί να μας συμβεί. Οι αρχαίοι το συνειδητοποίησαν και το εξέφρασαν με αυτό τον υπέροχο μύθο (σημ. συγγραφέα).
