Κύριε διευθυντά
Η αναφορά πρόσφατης επιστολής μου στην «Κ» σε μια συγκεκριμένη δραστηριότητα της Βασίλισσας Φρειδερίκης αφορούσε την ίδρυση και λειτουργία των λεγόμενων παιδοπόλεων, την περίοδο της ανελέητης εμφύλιας διαμάχης, οι οποίες απεδείχθησαν σωτήριες και επωφελείς για χιλιάδες παιδιά των δύο αντιμαχόμενων παρατάξεων, που πέρασαν τις φιλόξενες πύλες τους. Σημειώνω ότι την εποχή εκείνη το σύνολο των ανήλικων παιδιών, που ήταν ορφανά, ήταν περίπου 350.000, από τα οποία 35.000 ήταν ορφανά από αμφότερους τους γονείς.
Η επιστολή μου αυτή προκάλεσε μια επιθετική απάντηση από έτερο επιστολογράφο, με μια απόχρωση προσωπικής αντιπαράθεσης, με την οποία μου αποδίδει εκφράσεις που ποτέ δεν εχρησιμοποίησα και «ενθουσιασμούς» που ποτέ δεν εξέφρασα και η οποία, φρονώ, δεν αρμόζει με το επίπεδο της «Κ». Προφανώς δεν υπήρξε τρόφιμος παιδοπόλεων και έτσι το περιεχόμενο της επιστολής θυμίζει θολό τοπίο και επικαλείται πρόσωπα και στοιχεία παντελώς άσχετα με το θέμα των παιδοπόλεων.
Η μόνη αναφορά είναι ενός παιδοπολίτη και σ’ ένα τσιτάτο του λογοτεχνικής μάλλον επινόησης. Για το ίδιο θέμα ακριβώς ο ομότιμος καθηγητής της Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου και πρώην πρόξενος της Ελλάδος στην ίδια πόλη, κ. Αστέριος Αργυρίου, με υπερδεκαετή παραμονή σε παιδοπόλεις της Φρειδερίκης, καταθέτει: «Βρήκα στις παιδοπόλεις (1948) πολύ ανθρώπινες συνθήκες… Δεν μας έκαναν πλύση εγκεφάλου… Ποτέ δεν μας ασκήθηκε ψυχολογική βία… ή άλλος επηρεασμός». («Αδέσμευτος Τύπος» 10-9-2006)
Επειδή ο χώρος δεν επαρκεί για μια πληρέστερη απάντηση, παραθέτω μαρτυρίες τροφίμων, αγνώστων εις εμέ, όπως αυτές περιλαμβάνονται στο εκδοθέν πρόσφατα βιβλίο του γιατρού Βασίλη Σάνδρη –μη παιδοπολίτη–, από τις οποίες σαφώς προκύπτει ότι οι παιδοπόλεις ήταν απολύτως απαραίτητες και απεδείχθησαν άκρως επωφελείς για τους τροφίμους των. Ο τίτλος του βιβλίου είναι: «Ηταν μια εποχή της φωτιάς», εκδ. Επίκεντρο.
– Σελίνης Στέργιος. Με πρωτοβουλία της μητέρας του θα εισέλθει στην παιδόπολη της Λάρισας. «Εκεί μόλις πήγαμε, μας δέχθηκαν σαν να είμαστε παιδιά τους, μας περιποιήθηκαν, μας έπλυναν, μας έντυσαν και περνούσαμε πολύ καλά, φαγητά και τέτοια, δεν είχαμε κανένα παράπονο».
– Καρνάβα – Μπορδόχα Ζωή. «Ο πατέρας σκοτώνεται το 1944 από τους Γερμανούς. Η μητέρα εκτελείται στο Μεζούρλο ως συνεργάτης των ανταρτών. Σκέφτηκε η γιαγιά μου, και την ευγνωμονώ γι’ αυτό, να με βάλει στην παιδόπολη».
– Τσολάκη – Λάσκου Αννα. «Ο πατέρας πεθαίνει μετά την εξορία στη Μακρόνησο. Ο θείος από την πλευρά της μητέρας, επίσης αριστερός, φροντίζει να εισαχθούν οι δύο αδελφές, το 1951, στην παιδόπολη της Λάρισας. Τον αδελφό επειδή ήταν μικρός δεν τον δέχτηκαν… ακολούθησε στην παιδόπολη αργότερα».
