Κύριε διευθυντά
Διάβασα με ενδιαφέρον το σχετικό με την καταστροφική πλημμύρα το 2021 ρεπορτάζ του απεσταλμένου σας στο Μπαντ Νόιερ Αρβάιλερ της Ρηνανίας-Παλατινάτου. Το παράδειγμα μιας πλημμύρας σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες προσφέρει ένα μέτρο σύγκρισης με τα συμβαίνοντα στην Ελλάδα, παρότι εις τα καθ’ ημάς οι συγκρίσεις απουσιάζουν, αν δεν εξορκίζονται. Με βάση το ρεπορτάζ, είναι προφανείς δύο διαφοροποιήσεις. Πρώτον, το τεράστιο μέγεθος απωλειών και ζημιών στη Γερμανία: 135 θάνατοι, 800 τραυματισμοί, 8.800 κτίρια, 62 γέφυρες κ.λπ. Συνολικό κόστος περίπου 30 δισ. ∆εύτερον, οι αντιδράσεις κατοίκων απέναντι στην πλημμύρα. Αναγνώρισαν ότι το μέγεθος των καταστρoφικών φαινομένων είναι πιθανόν να διαλύσει κάθε αντιπλημμυρικό έργο, ακριβώς επειδή είναι απρόβλεπτο. Προέβαλαν, με τον κατηγορηματικότερο τρόπο, την ανάγκη ενημέρωσης και κινητοποίησης πολιτών και εθελοντών ως απαραίτητη προϋπόθεση ελέγχου των συνεπειών μιας τέτοιας πλημμύρας για τον πληθυσμό. Μετά το συμβάν δημιουργήθηκε ειδικό ερευνητικό πρόγραμμα επανασχεδιασμού για την αντιμετώπιση πλημμυρικών φαινομένων εκατονταετίας, που είναι ιδιαίτερα χρονοβόρο και απαιτητικό. Συγκριτικά, στη χώρα μας αδυνατούμε να συνεννοηθούμε στα βασικά καθώς κυριαρχεί η υπερπολιτικοποίηση, η καλλιέργεια πανικού, η ελλιπής πληροφόρηση, κ.ά. Τελευταία εμφανίστηκε και μάγος εξ Αμερικής που μπροστά στην κάμερα έχει λύσεις για όλα. Είμαστε όμως σε θέση να συζητήσουμε σοβαρά το είδος των έργων που απαιτούνται για να αντιμετωπίσουν φαινόμενα αυτού του μεγέθους στο μέλλον; Μπορούμε να σκεφτούμε για το κόστος κατασκευής και αν τελικά οι φορολογούμενοι είναι διατεθειμένοι να το καταβάλουν; Και τι γίνεται με τη διάρκεια κατασκευής που σίγουρα είναι πολυετής και στο ενδιάμεσο ενδέχεται νέες πλημμύρες να το ακυρώσουν; Μπορούμε να συμφωνήσουμε για το εύρος και τις πολιτικές κινητοποίησης εθελοντών για τέτοια φαινόμενα; Επειτα από δύο χρόνια στο Μπαντ Νόιερ Αρβάιλερ πολλά έργα δεν έχουν ξεκινήσει και άλλα είναι υπό κατασκευήν, αλλά τουλάχιστον έχουν αποφασίσει πώς θα κινηθούν. Εμείς;
