Κύριε διευθυντά
Κατ’ αρχάς συγχαρητήρια στην «Καθημερινή» για το ένθετο της 1ης/10/2023 για την Πάρνηθα.
Λόγω της εργασίας μου επί 25 χρόνια στον χώρο αυτόν, αρχικά ως δασολόγος και ως προϊστάμενος του δασαρχείου Πάρνηθας στη συνέχεια (2000-2007) θα ήθελα να διευκρινίσω γιατί η Πάρνηθα δεν ακολούθησε την τύχη των άλλων βουνών της Αττικής, Πεντέλης, Υμηττού και Αιγάλεω που καταστράφηκαν σχεδόν ολοσχερώς από επανειλημμένες πυρκαγιές και αυθαίρετη δόμηση.
Το δασαρχείο Πάρνηθας μετά την ανακήρυξη του βουνού ως εθνικού δρυμού το 1961 λειτούργησε ως πρότυπο δασαρχείο. Εγιναν διαχειριστικές μελέτες των οικοσυστημάτων του δρυμού (Μακρής 1961, Αμοργιανιώτης κ.λπ. 2007), κατασκευάστηκαν δασικά κτίρια παρέχοντας τη δυνατότητα παραμονής του δασικού προσωπικού όλο το 24ωρο, λειτούργησε δασικό φυτώριο, έγιναν συστηματικές αναδασώσεις, αντιμετωπίστηκε το πρόβλημα ξήρανσης της ελάτης τη δεκαετία του 1980 από ανομβρία, ολοκληρώθηκε ένα πλούσιο οδικό δασικό δίκτυο και αντιπυρικών ζωνών, κατασκευάστηκαν πυροφυλάκια και υδατοδεξαμενές για τροφοδοσία των πυροσβεστικών οχημάτων.
Για την περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση του κοινού γίνονταν σχεδόν καθημερινά ξεναγήσεις σχολείων και επισκεπτών στον δρυμό, εκδόθηκαν βιβλία και φυλλάδια για τη χλωρίδα και πανίδα του δρυμού, διοργανώθηκαν σχετικές ημερίδες κ.λπ.
Το σημαντικότερο ήταν ότι καθιερώθηκε ένα αποτελεσματικό σύστημα έγκαιρου εντοπισμού πυρκαγιών από τα πυροφυλάκια και άμεσης προσβολής τους εν τη γενέσει τους από τα πυροσβεστικά οχήματα που ήταν διασκορπισμένα σε επίκαιρες θέσεις μέσα στα δάση, το δε προσωπικό είχε άριστη γνώση του δασικού δικτύου, του ανάγλυφου και της βλάστησης της περιοχής. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα παρά τα καθημερινά σχεδόν επεισόδια πυρκαγιών αυτές να μην εξαπλώνονται.
Μέχρι το 1998 που είχε την ευθύνη της καταστολής των πυρκαγιών η δασική υπηρεσία, ο ετήσιος μέσος όρος των καμένων εκτάσεων στο ορεινό συγκρότημα της Πάρνηθας ήταν 190 στρ., ενώ τα τελευταία 15 χρόνια, με την πυροσβεστική υπηρεσία, κάηκαν 180.000 στρέμματα, δηλαδή 12.000 στρέμματα ανά έτος.
Τα τελευταία 20 χρόνια οι δασικές υπηρεσίες αποψιλώθηκαν από προσωπικό, πόρους, μέσα και αρμοδιότητες και έπαυσαν πλέον να προσφέρουν το έργο που προαναφέρθηκε.
