Κύριε διευθυντά
Το πρόβλημα στο οποίο θα αναφερθώ είναι ένα στενό δρομάκι, τόπος της κατοικίας μου, στην Κοινότητα Σταμάτας (∆ήμος ∆ιονύσου), η κατάληξη της οδού Σολωμού. Αυτό το δρομάκι απλώς εξυπηρετεί τους ντόπιους στο να αποφεύγουν το φανάρι της πλατείας της ∆ροσιάς με αποτέλεσμα εμείς να υφιστάμεθα τα δεινά μιας κυκλοφορίας οχημάτων σε επίπεδο λεωφόρου. Επί δέκα και πλέον χρόνια ενοχλούμε τον εκάστοτε δήμαρχο να μας λυτρώσει μειώνοντας την κυκλοφορία ή καθιστώντας το πεζόδρομο. Μας δέχονται όλοι τους εγκάρδια, αλλά περνάνε μήνες και χρόνια και δεν γίνεται ΤΙΠΟΤΑ.
Καταφεύγω σε σας, στο τελευταίο οχυρό της ∆ημοκρατίας, όχι μόνο για την επίλυση του προβλήματός μας αλλά και επειδή θέλω να ξεμπροστιάσω όλους εκείνους τους «δημοκράτες της εξουσίας». Γνωρίζω, δυστυχώς, ότι στη χώρα μας υπάρχουν δύο τάξεις πολιτών, οι προσκολλημένοι στα κόμματα και οι «αξιοπρεπώς ηλίθιοι», αυτοί που δεν εξαγοράζονται, που αυθόρμητα αρνούνται κάθε είδους ταπεινή συναλλαγή. Οι τελευταίοι ποτέ δεν ευνοούνται, «δεν έχουν τα μέσα». Τις θέσεις, αλλά και κάθε είδους απαλλαγές, τις καρπούνται οι «ψηφοκουβαλητές».
Είναι ο καθημερινός «ρατσισμός της ∆ημοκρατίας», αυτός που έχει περάσει στο αίμα μας και γίνεται έμμεσα αποδεκτός. Θέλω στις προσεχείς εκλογές να μάθουν οι υποψήφιοι αλλά και οι «ψηφοκουβαλητές τους, ότι ανάμεσα στον λαό υπάρχει και μία Ρόζα Παρκς που δεν παραχώρησε τη θέση της σε λευκό, υπάρχει και ένας Ινδιάνος, φυλή που κανένας τους δεν δέχθηκε να γίνει υπηρέτης των κατακτητών Αμερικανών.
