Kύριε διευθυντά
Κρίνω πολύ χρήσιμη την παράθεση των δύο απόψεων για τον γάμο και την οικογένεια στο φύλλο σας της 17ης Σεπτεμβρίου. Μπορέσαμε έτσι να έχουμε τη δυνατότητα να δούμε σφαιρικά το θέμα. Οι ώμοι μας είναι πολύ αδύναμοι για να σηκώσουν το βάρος μιας απάντησης ή συμμετοχής. Ως απλός άνθρωπος, όμως, και χρησιμοποιώντας την πείρα της μακράς μου ζωής, επιτρέψτε μου να διατυπώσω τις σκέψεις μου.
Πρώτα να ευχαριστήσω εκ βαθέων τον κ. Στέλιο Ράμφο διότι με τις βαθύτατες διατυπώσεις του περιέγραψε όλο το πρόβλημα, φωτίζοντάς το από πλευρές, από τις οποίες κανείς, τουλάχιστον όσο το παρακολουθώ, έχει αγγίξει. Και –πάντα κατά την άποψη και την κατανόησή μου– έβαλε με μία φράση τα πράγματα στη θέση τους. «Πολιτικώς είμαστε όλοι ίσοι, αλλά μένουμε φυσικώς ανόμοιοι». Είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβουμε αυτό;
Βλέπει ο ίδιος πως κράτος που λειτουργεί ψυχρά χωρίς τη ζείδωρη αιμοδοσία της βαθύτερης έννοιας που είναι το έθνος, με τις παραδόσεις του και τον πολιτισμό του και κατ’ εξοχήν την οικογένεια, καταντάει να είναι ένα άψυχο μόρφωμα. Αυτό, λοιπόν, είναι το όραμα των κυβερνώντων;
Ο κ. Αριστείδης Χατζής υπερασπίζεται και, βεβαίως, έχει όλο το δικαίωμα να το κάμει, τον γάμο και την τεκνοθεσία, τα οποία απαιτούν τα ομόφυλα ζεύγη, ενώ εν γνώσει τους διάλεξαν τρόπο ζωής που τους αποκλείει από την τεκνογονία, αυτό το δώρο της φυσικής συζυγίας. Δεν το γνωρίζουν ότι ζώντας αυτόν τον βίο αποκλείονται από την εξ αυτών προερχόμενη τεκνογονία; Και με ποιο δικαίωμα καταστρέφουν τη ζωή των παιδιών που θέλουν να τεκνοθετήσουν; Οπως σοφά αναφέρει ο κ. Ράμφος, «δεν έχει δικαιώματα μόνο το ομόφυλο ζευγάρι, έχει και το παιδί…». Μπορεί ο κ. Χατζής να ισχυρίζεται πως στις οικογένειες των ομόφυλων ζευγαριών «μεγάλος αριθμός παιδιών θα έχει την ευκαιρία να ζήσει σε μια οικογένεια που θα τους προσφέρει αγάπη και στήριξη», και ακόμη, πως μια «Αμερικανίδα ψυχολόγος και πρωτοπόρος ερευνήτρια ακούγεται να καθοδηγεί, και να λέει: Αφού απαντήσουμε σε ομοφοβικές ερωτήσεις… θα είμαστε πλέον σε θέση να εξερευνήσουμε ένα ευρύ φάσμα ζητημάτων που προκύπτουν από την εμφάνιση αυτών των διαφορετικών από τις συνηθισμένες οικογενειών». Πώς ο κ. Χατζής είναι βέβαιος ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν από ομόφυλα ζευγάρια έχουν «ψυχοκοινωνική προσαρμογή παρόμοια με τα υπόλοιπα παιδιά των παραδοσιακών γάμων;». Γιατί δεν ακούγεται η φωνή της Dawn Stefanovich, η οποία μεγάλωσε σε μια τέτοια οικογένεια και διεκτραγωδεί την πορεία της ζωής της, αλλά και χιλιάδων άλλων παιδιών που συγκεντρώθηκαν γύρω της, κάνοντας αγώνα για να ξυπνήσουν έναν κοιμισμένο κόσμο, ο οποίος θεωρεί απλό κοινωνικό γεγονός τη διάλυση της οικογένειας; Μπείτε στο Ιντερνετ, στο όνομα αυτής της βασανισμένης προσωπικότητας, της Dawn Stefanovich, να διαπιστώσετε τα αποτελέσματα του πειράματος της τεκνοθεσίας. ∆εν είμαι ομοφοβική, όπως δεν φοβάμαι τον γκρεμό, αλλά όταν τον βλέπω, βάζω κάγκελα ή πινακίδα και για τους περαστικούς. Ποτέ στη μακρά ζωή μου, που ευτύχησα να μου δοθεί η ευκαιρία να συμπαρασταθώ σε πονεμένους και αναγκεμένους, δεν ενδιαφέρθηκα ποιου προσανατολισμού είναι ο συνάνθρωπός μου. Η αγάπη τα ξεπερνάει αυτά. Και τα περί ομοφοβίας είναι διαφημιστικοί όροι για να δημιουργήσουν προϋποθέσεις κοινωνικού διχασμού, και δικαιολογίες για αντικοινωνικές και ανώφελες κινητοποιήσεις. Και τέλος, ποιος παππούς και ποια γιαγιά θα τα κανακέψει αυτά τα παιδιά, ποια αγκαλιά θα τα παρηγορήσει όταν η ζωή τους έχει δυσκολίες; ∆εν είναι μηχανή ο άνθρωπος να ζει με τεχνητούς τρόπους και με αποφάσεις δικαστηρίων να αποκτά γονείς…
