Κύριε διευθυντά
Τώρα που οι πλημμύρες τείνουν να γίνουν σύνηθες φαινόμενο στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως, θα ήθελα μέσα από τρεις προσωπικές εμπειρίες να δείξω πόσο σημαντική είναι η πρόληψη, από τον καθαρισμό των φρεατίων μέχρι τα μεγαλύτερα αντιπλημμυρικά έργα, για να είναι όσο το δυνατόν λιγότερες οι απώλειες και τα σωματικά και ψυχικά τραύματα.
Το 1980, κατά τη διάρκεια της μεγάλης δωδεκαήμερης απεργίας όλων των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς στη Νέα Υόρκη, όπου έκανα χορό στο Luigi’s Jazz Center, έπιασε και καταρρακτώδης, ατέλειωτη, βροχή. Βγαίνοντας το βράδυ από τη σχολή, είδα τους δρόμους πλημμυρισμένους, λόγω μη καθαρισμού των φρεατίων, όπως μου είπαν. Με την ομπρέλα για πέταμα και μουσκεμένη μέχρι το κόκαλο, διέσχιζα με δυσκολία τα νερά και για να πάρω κουράγιο σιγοτραγουδούσα «I’m singing in the rain». Ευτυχώς τη γλίτωσα με μόνο μερικά… ααψού, αλλά, όταν γύρισα στην Αθήνα, το μακό μου που έγραφε: «I survived the New York City transit strike» (Επέζησα της απεργίας ΜΜΜ στη Νέα Υόρκη), δεν μπορούσε να περιγράψει τη λαχτάρα που είχα πάρει από εκείνη την πλημμύρα!
Τη δεύτερη φορά, στην Αθήνα, κόντεψα να χάσω τη ζωή μου. Μην υπολογίζοντας σωστά τη δύναμη του νερού, προσπάθησα να διασχίσω τη Στρατιωτικού Συνδέσμου που είχε μεταβληθεί σε ορμητικό χείμαρρο που κατέβαινε γεμάτος πέτρες και ξύλα από τον Λυκαβηττό.
Μέσα σε μια στιγμή, αλλού το κεφάλι, αλλού τα πόδια, αλλού η τσάντα, αλλού τα παπούτσια. Αν δεν είχα δει αστραπιαία, σαν από θεία φώτιση, να λάμπει μέσα στο σκοτάδι ο προφυλακτήρας ενός παρκαρισμένου αυτοκινήτου, από όπου αρπάχτηκα με δύναμη και σύρθηκα μέχρι το πεζοδρόμιο, θα είχα σίγουρα πνιγεί. Τη γλίτωσα με ματωμένα δάχτυλα και μώλωπες παντού.
Η τρίτη φορά, χρονολογικά πρώτη, ήταν όταν φιλοξενήσαμε μια οικογένεια που, έχοντας χάσει το σπίτι της στον τριπλό σεισμό της Κεφαλονιάς το 1953, είχε έρθει στην Αθήνα και λίγα χρόνια αργότερα είδε το καινούργιο της σπίτι να βουλιάζει κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης πλημμύρας. Η εικόνα του μισογκρεμισμένου σπιτιού με όλα τα υπάρχοντά τους σε κοινή θέα και της μικρής, τρομοκρατημένης Καίτης με τη γάτα στην αγκαλιά, εντυπώθηκε ανεξίτηλα στο
παιδικό μου μυαλό…
