Κύριε διευθυντά
Το μοντέλο συντονισμού των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, που περιγράφει ο κ. Ευαγ. Βενιζέλος στο άρθρο του (φύλλο 1/10) ήταν επικεντρωμένο σε ένα χρονικό και χωρικό σημείο. ∆ηλαδή το ζήτημα που είχε να διαχειριστεί (οργάνωση και ασφάλεια Ο.Α.) ήταν περιγεγραμμένο και αρκούντως προβλέψιμο.
Η κλιματική αλλαγή όμως αφορά το σύνολο της επικράτειας με σαφώς ευρύτερη χρονική αβεβαιότητα σε σχέση με εκείνο το 15ήμερο του Αυγούστου.
Επομένως, ένα συγκεντρωτικό σύστημα διοίκησης και συντονισμού όπως αυτό που λειτούργησε καθ’ ομολογίαν επιτυχώς έως το 2004, δεν μπορεί να είναι εξίσου αποτελεσματικό στη φύση των απειλών της κλιματικής αλλαγής. Χρειάζεται ένα αποκεντρωμένο σύστημα βασισμένο σε δίκτυα αυτόνομων κόμβων.
Παρόμοιο σύστημα, ενοποιημένης δράσης πολιτικών και στρατιωτικών δυνάμεων, υφίστατο μέχρι το 1995 υπό το ν.δ. 17/1974 περί ΠΣΕΑ. Ο μεταπολιτευτικός αντιμιλιταρισμός όμως μαζί με την τότε νέα πολιτική της Ε.Ε. περί εξωτερικής ανθρωπιστικής βοήθειας, έφερε την ίδρυση της Γ.Γ. Πολιτικής Προστασίας και τη διάσπαση του συστήματος σε καιρό ειρήνης και καιρό πολέμου.
Είναι ευχής έργον που έστω και τώρα αρχίζει κι αναγνωρίζεται αυτό το στρατηγικό σφάλμα. Θέλει τόλμη να κοιτάξουμε πίσω για να δημιουργήσουμε ένα σύγχρονο σύστημα ανθεκτικότητας και πολιτικής ετοιμότητας, τόσο για τον πόλεμο, όσο και για την ειρήνη, αλλά μήπως οι πυρκαγιές και οι πλημμύρες δεν έχουν όντως τις επιπτώσεις ενός βομβαρδισμού;
Θυμίζω τέλος ότι εξακολουθούν να υφίστανται οι σχετικές διεθνείς υποχρεώσεις της Ελλάδας στο πλαίσιο του άρθρου 3 του ΝΑΤΟ.
