Kύριε διευθυντά
Φέτος συμπληρώνονται 30 χρόνια από τον θάνατο μιας εμβληματικής μορφής του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, που σφράγισε την πορεία των τραπεζών της μεταπολίτευσης.
Ο Κωνσταντίνος Καψάσκης (1923-1993) έπειτα από μια λαμπρή τραπεζική πορεία στην Εμπορική Τράπεζα αρχικά και εν συνέχεια στην Hambros Bank και στην American Express, δημιούργησε το 1975 την Τράπεζα Εργασίας αλλάζοντας ριζικά τον τρόπο που οι τράπεζες και οι τραπεζίτες σκέφτονταν μέχρι τότε. Σε μια περίοδο που η χώρα έβγαινε από μια δικτατορική διακυβέρνηση και ο κόσμος διψούσε για δημοκρατία και ελευθερία, με όχημα την Τράπεζα Εργασίας έφερε τη δημοκρατία στη λήψη αποφάσεων, την αξιοκρατία στις προσλήψεις ανθρώπινου δυναμικού, τη διαφάνεια στις τραπεζικές συναλλαγές, την εμπιστοσύνη στους επενδυτές που την στήριξαν και το ήθος στην εξυπηρέτηση του πελάτη.
Είχα την τύχη να γνωρίσω τη σημαντική αυτή προσωπικότητα εργαζόμενος τη δεκαετία του ’80 στην Τράπεζα Εργασίας και στη συνέχεια, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με την ιδιότητα του νομάρχη στον τόπο που γεννήθηκε, στη Ζάκυνθο. Σε μια εποχή (δεκαετία του ’80) που επικρατούσε ο άκρατος κομματισμός και η κρατική παρέμβαση εξόντωνε κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία, ο Κωνσταντίνος Καψάσκης έδωσε στη χώρα ένα άλλο μοντέλο εταιρικής κουλτούρας και διακυβέρνησης.
Προχώρησε σε αξιοκρατικές προσλήψεις, κάτι πρωτόγνωρο για εκείνη την εποχή, έφερε τη δημοκρατία στις τραπεζικές αποφάσεις κυρίως στη χορήγηση δανείων, έκανε κοινωνούς τους εργαζόμενους στην αποδοτικότητα της τράπεζας, μοιράζοντας δωρεάν μετοχές στο προσωπικό και επέστρεψε στο πολλαπλάσιο την εμπιστοσύνη που του προσέφεραν επενδυτές και πελάτες στην πρωτόγνωρη αυτή προσπάθεια.
Δάσκαλος, καθοδηγητής, πρωτοπόρος, πατέρας, συνάδελφος, άνθρωπος, μα πάνω από όλα οραματιστής, άφησε ισχυρό αποτύπωμα στην ελληνική κοινωνία και οικονομία, αλλά κυρίως στους ανθρώπους που είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν.
Στην Τράπεζα Εργασίας του Κωνσταντίνου Καψάσκη κανένα πολιτικό ή κομματικό στέλεχος δεν μπορούσε να επιβάλλει τις επιθυμίες του, κανένας επενδυτής δεν μετάνιωσε ποτέ για την επένδυσή του, κανένας πελάτης δεν έφυγε δυσαρεστημένος και όλοι οι υπάλληλοι αισθάνονταν υπερήφανοι που ήταν μέλη αυτής της ισχυρής ομάδας.
Η πρόωρη απώλειά του τον Οκτώβριο του 1993, την περίοδο που ξεκινούσαν οι ριζικές αλλαγές του τραπεζικού μας συστήματος, δεν του έδωσε τη δυνατότητα να ξεδιπλώσει όλο το όραμά του για τον χώρο αυτό.
Αυτός που πρώτος μίλησε για συγχωνεύσεις και εξαγορές, από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, δεν είχε την τύχη να συμμετάσχει σε αυτές και να τις καθοδηγήσει.
Εμειναν όμως πίσω οι αρχές, το ήθος, η εντιμότητα, η τραπεζική δεοντολογία, η αξιοκρατία και η αποτελεσματικότητα καθώς και οι χιλιάδες επενδυτές, πελάτες και συνάδελφοι που γνώρισαν τις αρετές αυτές και τις διέδωσαν.
