Κύριε διευθυντά
Εν μέσω μεγάλων προβλημάτων και καταστροφών ήλθε και το αίτημα (αυτό μας μάρανε) των ομοφύλων ζευγαριών να μετατραπεί το Σ.Σ. (Σύμφωνο Συμβίωσης) που ήδη έχουν, σε κανονικό πολιτικό γάμο με όλα τα συναφή δικαιώματα και επιδόματα ακόμη και την υιοθεσία ανηλίκων. ∆εν είμαι συνταγματολόγος, αλλά απορώ τι περιθώρια αφήνει το ελληνικό Σύνταγμα που ιδρύθηκε με βάση το έθνος, τη θρησκεία και την οικογένεια (οίκος+γέννα) που γεννά ο τρισχιλιετής πολιτο-θρησκευτικός θεσμός του γάμου – εξ ορισμού ένωση ετερόφυλων ζευγαριών για την ειρηνική συνοχή και αναπαραγωγή της κοινωνίας.
Νομίζω ότι, εφόσον δεν έχει γίνει ο χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους, δεν μπορεί ένα από τα συμβαλλόμενα μέρη να δώσει το όνομα του θεσμού του γάμου σ’ ένα νεωτερικό θεσμό τελείως διαφορετικό από τον παραδοσιακό γάμο που ενδεχομένως θα δημιουργούσε αντικίνητρα στον γάμο. Στον νου μου έρχεται η περικοπή στο κατά Ματθαίον (ΚΘ΄– 19) όπου ο Ιησούς υπερασπίζεται τη γυναίκα στον γάμο, ενώ μερικοί μαθητές του λέγουν «αν ούτως έχουν τα πράγματα ού συμφέρει γαμήσαι», δηλαδή δεν συμφέρει σε κάποιον να νυμφευθεί.
Η χώρα μας ήδη γερνάει και δημογραφικά φθίνει συνεχώς. Ο γάμος είναι ένας –αυτός που ξέρουμε– και αυτός που ύμνησε ο Ομηρος ως «το πιο άριστον στον κόσμο», όταν δηλαδή «ανήρ και γυνή ομοφρονέοντε οίκον εχέτον» (Οδυσ. 6- στιχ. 182).
Με τα παραπάνω δεν αμφισβητώ το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και θα συμφωνούσα σε αλλαγές στο Σ.Σ. ώστε να γίνονται οι νόμιμες (ως προς την ηλικία) υιοθεσίες και εγγυήσεις για τη διασφάλιση του μέλλοντος (υλικές και ψυχολογικές) των παιδιών από τα αρμόδια δικαστήρια. Η τεκνοθεσία διέπεται απολύτως από την πολιτεία. Το ίδιο και η «παρένθετη τεκνογονία».
