Κύριε διευθυντά
Από ποιον μας προστατεύει σήμερα το ΝΑΤΟ; Οπως είναι γνωστό, με βάση το άρθρο 5 του Βορειοανατολικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ), οι χώρες που ανήκουν σ’ αυτό προστατεύονται (μόνον) από επίθεση τρίτων χωρών, και όχι αν η επιτιθέμενη χώρα ανήκει και αυτή στο ΝΑΤΟ!
Η ερμηνεία αυτή είναι όχι μόνον παράλογη αλλά νομίζω και νομικά εσφαλμένη. Κατά την ταπεινή μου άποψη, η αληθής ερμηνεία της εν λόγω διάταξης είναι, ότι σ’ αυτή την περίπτωση το ΝΑΤΟ προστατεύει τη δεχόμενη επίθεση χώρα-μέλος κατά μείζονα λόγο. Η θέση αυτή είναι σύμφωνη και με την τελολογική ερμηνεία (σκοπιμότητα της διάταξης) αλλά και με τη διασταλτική ερμηνεία, ανταποκρινόμενη στο πνεύμα του Συμφώνου, που ασφαλώς είναι η οπωσδήποτε προστασία των χωρών που ανήκουν σ’ αυτό. Υπό την αντίθετη εκδοχή, από ποιον μας προστατεύει σήμερα το ΝΑΤΟ, μήπως από την Ουγκάντα; Οπως ορθά υποδεικνύει ο στρατηγός Δ. Σκαρβέλης («Καθημερινή», 24/7/2022), πρέπει επειγόντως να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες από τα αρμόδια υπουργεία για την υπό των αρμοδίων της Συμμαχίας διευκρίνιση, άλλως τη σαφή τροποποίηση και συμπλήρωση της ανωτέρω διάταξης, ώστε σήμερα η προστασία να αφορά και την περίπτωση που η επιτιθέμενη χώρα ανήκει και αυτή στο ΝΑΤΟ. Στην περίπτωση αυτή η μόνη χώρα που πιθανόν να αντιδράσει θα είναι η Τουρκία. Ετσι, όμως, θα αποκαλυφθούν οι αληθείς προθέσεις της και τότε οι σύμμαχες χώρες θα εξαγάγουν τα αναγκαία συμπεράσματα. Ή μήπως αντιδράσουν κάποιες μεγάλες σύμμαχες χώρες, που μας πωλούν αεροσκάφη και φρεγάτες νέας τεχνολογίας;
Η πλέον κατάλληλη στιγμή φρονώ ότι είναι τώρα, που εκκρεμεί το θέμα της Σουηδίας και της Ουκρανίας, αλλά και τα γεγονότα της Μέσης Ανατολής.
Διαφορετικά, σε περίπτωση τυχόν πολεμικής εμπλοκής μας με την Τουρκία, οι σύμμαχες χώρες απλώς «θα εκφράσουν τη θλίψη τους» και «θα προβούν σε συστάσεις για τον τερματισμό των συγκρούσεων»!
Είναι να απορεί κανείς πως από το 1952, που η χώρα μας ανήκει στο ΝΑΤΟ και κυρίως από το 1989, που κατέρρευσε ο κομμουνισμός και εντεύθεν, ουδείς αρμόδιος (υπουργοί, διπλωμάτες, διεθνολόγοι κ.λπ.) διανοήθηκε αυτό που ορθότατα υποδεικνύει ο στρατηγός-ακαδημαϊκός κ. Δ. Σκαρβέλης με το ανωτέρω άρθρο του.
