Κύριε διευθυντά
Πρόσφατα βρέθηκα επισκέπτης στην αναδρομική έκθεση ζωγραφικής του Γιάννη Γαΐτη (100 χρόνια από τη γέννησή του) στη Θεσσαλονίκη (Δημοτική Πινακοθήκη – Casa Bianca).
Eμείς, οι μη ζωγράφοι, και σκεφτόμαστε και εκφράζουμε τις σκέψει μας με τις λέξεις· ο ζωγράφος, αντί για λέξεις χρησιμοποιεί τις εικόνες: Οι εικόνες είναι το λεξιλόγιό του.
Κοιτώντας κανείς τα «ανθρωπάκια» του Γαΐτη, χίλιες σκέψεις και χίλια συναισθήματα μπορεί να του δημιουργηθούν, ανάλογα βέβαια με την ιδιοσυγκρασία και την κουλτούρα του.
Αν αγανακτεί και προβληματίζεται κάποιος με ανθρώπινες συμπεριφορές και δυσκολεύεται να βρει λέξεις για να τις εκφράσει, έχει δε προηγουμένως επισκεφτεί τη συγκεκριμένη έκθεση, είναι βέβαιο ότι θα του έρχεται αρωγός εκείνο το«ανθρωπάκι» του Γαΐτη με τη γαϊδουρινή μούρη και προ παντός τα γαϊδουρινά αυτιά, για να τον κάνει να αναφωνήσει: Μα τόσο γαϊδούρι βρε παιδί μου! ή, βρε τη γαϊδούρα!
