Κύριε διευθυντά
Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου κάθε χρόνο καθηλώνει τη μνήμη μου και την γυρίζει πίσω στην 28η Οκτωβρίου 1940. Ετσι και φέτος, αν και διατρέχω το 90ό έτος της ηλικίας μου, την γύρισε πίσω, στην 28η Οκτωβρίου 1940, και παρέλασαν μπροστά μου νοερώς όλα εκείνα τα γεγονότα που, ως μαθητής της Α΄ ∆ημοτικού Σχολείου της γενέτειράς μου, έζησα ή άκουσα και θυμάμαι έντονα. Η είδηση της κήρυξης του πολέμου της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδας έφθασε στο χωριό μας, τα Πετράλωνα Ορεινής Ολυμπίας, αργά το σούρουπο, γιατί τότε δεν διέθεταν στα χωριά ούτε καλή τηλεφωνική επικοινωνία ούτε αμαξιτούς δρόμους, και με την είδηση άρχισαν να κτυπούν οι καμπάνες και των τριών εκκλησιών του χωριού μας και να επικρατεί ένα χάος.
Θυμάμαι το βράδυ της 28ης Οκτωβρίου, γιατί άκουσα τον αείμνηστο πατέρα μου, Νικόλαο Κ. Σαλακά, να λέει στην αείμνηστη μάνα μου, που έκλαιγε, «γυναίκα αύριο φεύγω για το μέτωπο, να προσέχεις τα παιδιά», ενώ μετά λίγη ώρα έφθασε στο σπίτι μας και η νόνα μου (γιαγιά μου), μητέρα του πατέρα μου, κλαίγοντας και λέγοντας «έξι αγόρια έκανα, τα δύο πρώτα (Γεώργιος και Βασίλειος) χάθηκαν στη Μικρά Ασία και τώρα, τα άλλα δύο (ο πατέρας μου και ο αδελφός του Δημήτριος) πάνε να πολεμήσουν πάλι για την πατρίδα», και ρίχτηκε στην αγκαλιά του πατέρα μου.
Την άλλη ημέρα, με το χάραμα, όπως περίπου θυμάμαι, αλλά και όπως μου το επιβεβαίωσε αργότερα ο μεγαλύτερος, κατά τέσσερα χρόνια, αδελφός μου Κωνσταντίνος, ο πατέρας μας μάς ξύπνησε και μας φίλησε πριν φύγει για να συναντήσει τους άλλους συμπολίτες μας στο καφενείο του Φώτη Βασίλη (Μιχαλόπουλου), από όπου θα έφευγαν για το μέτωπο. Εγώ με τον αδελφό μου το πρωί πήγαμε στο σχολείο, αλλά ο δάσκαλος Χαρίλαος Παπαδόπουλος, παρουσία όλων των παιδιών, μας είπε «φεύγω και εγώ για το μέτωπο και το σχολείο θα κλείσει».
Ενώ γυρνούσαμε εγώ και ο αδελφός μου στο σπίτι μας, είδαμε στο καφενείο, που είναι δίπλα στο σχολείο, όσους έφευγαν για το μέτωπο να πίνουν ρακί και να χαμογελάνε και να αστειεύονται μεταξύ τους, και απέναντί τους, στην εκκλησία της Παναγίας, μαζεμένες γυναίκες (μανάδες, σύζυγοι και αδελφές) να κλαίνε για όσους έφευγαν για το μέτωπο. Θα ήταν παράλειψη αν δεν ανέφερα ότι στους πρώτους μήνες του ιταλοελληνικού πολέμου τις νίκες του ελληνικού στρατού τις μάθαινα από τις ανακοινώσεις, που έκανε κάθε βράδυ ο Γιαννάκης Τόμπορης από την άκρη της αυλής του καφενείου του, που είναι στο ψηλότερο σημείο του χωριού μας, όπως λ.χ. έπεσε το Τεπελένι, έπεσε η Χειμάρρα κ.λπ. Τέλος στον πόλεμο αυτό φονεύτηκαν, μαχόμενοι υπέρ πατρίδας, οι συμπολίτες μας Γεώργιος Φωτεινός, Γεώργιος Αλτάνης και Νικόλαος Μιχαλόπουλος. Ακόμα τα μοιρολόγια και τα βουητά της γριάς Φωτεινίνας, για τον φονευθέντα γιο της, ηχούν στα αυτιά μου.
