Κύριε διευθυντά
Επανέρχομαι σε προηγούμενη επιστολή μου για την αντιπλημμυρική θωράκιση του σιδηροδρομικού δικτύου της Θεσσαλίας που έχει σχεδόν ολοσχερώς καταστραφεί από τη θεομηνία «Daniel». Είδα πρόσφατα βίντεο με τις ζημιές και απόρησα με αυτούς που το κατασκεύασαν με τεράστιες κιόλας χρονικές καθυστερήσεις. Απορία τεράστια διότι οι γραμμές είχαν στρωθεί «αλφαδιά» με τον κάμπο που πλημμύρισε με επακόλουθο να πλημμυρίσουν και αυτές χωρίς ούτε μία παράπλευρη, έστω υποτυπώδη αντιπλημμυρική τάφρο. Σε πεδινά τμήματα ο σιδηρόδρομος συνήθως κατασκευάζεται σε αναχώματα, τα πρανή των οποίων προστατεύονται με υλικά αντιδιάβρωσης (π.χ. στρωμνές ή συρματοκιβώτια με λιθοπλήρωση ή ποώδη βλάστηση ή γκαζόν) και στον πόδα αυτών ένθεν κακείθεν διανοίγονται αποστραγγιστικές τάφροι. Τόσα δισ. ξοδεύτηκαν για ένα έργο καθ’ ολοκληρίαν ευάλωτο στον πλημμυρικό κίνδυνο. Τώρα λένε αποκατάσταση των ζημιών χωρίς όμως να θίγεται πάλι καθόλου το μείζον θέμα της αντιπλημμυρικής θωράκισης των γραμμών. Κι άλλα δισ. για επανάληψη του ίδιου προβληματικού σκηνικού; Τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα;
