Κύριε διευθυντά
Εορτάσαμε την επέτειο του ΟΧΙ με τις κλαγγές του πολέμου να αντηχούν εκκωφαντικά στη γειτονιά μας (Ανατολή – Βορράς), και ο προβληματισμός ως προς τη βέλτιστη άμυνα και αποτροπή για την πατρίδα μας αποτελεί καθημερινό αντικείμενο μελέτης των ειδικών αναλυτών, όχι όμως και της ευρύτερης κοινής γνώμης. Και πράγματι η ενίσχυση της άμυνας και αμυντικής βιομηχανίας συνιστά ουσιαστική συμβολή στην αποτροπή ξένης επιβουλής και στήριγμα αποφασιστικής εξωτερικής πολιτικής. Ομως από μόνη της είναι ανεπαρκής και ατελέσφορη αν λείπει το φρόνημα, η αποφασιστικότητα και η εθνική αυτοσυνειδησία του λαού και ιδία των νέων, χαρακτηριστικά που ήταν τόσο ζωντανά κατά το έπος 1940-41. Για του λόγου το αληθές, παραθέτουμε περιπτώσεις που τεκμηριώνουν τη σημασία του εθνικού φρονήματος:
Το Ισραήλ, μια δημοκρατία ανάδελφη και μοναχική, όπως εμείς, είναι σύγχρονη κοινωνικά και πρωτοπόρος στην καινοτομία και ηλεκτρονική τεχνολογία αλλά και με πολλές εσωτερικές έριδες και τάσεις. Στο θέμα όμως της άμυνας και του εθνικού φρονήματος είναι όλοι σύμφωνοι – μια γροθιά. Και μπορεί τώρα να μη λειτούργησε η αποτροπή, όμως είναι αξιοθαύμαστο να βλέπεις όλους τους Ισραηλινούς από τα πέρατα της γης να προστρέχουν εθελοντικά στην υπεράσπιση της πατρίδας τους.
Στην αξιόλογη ταινία του 2017 «Η πιο σκοτεινή ώρα», ο Τσώρτσιλ κατεβαίνει στο μετρό για να διαπιστώσει την ατμόσφαιρα που επικρατεί στον λαό. Και όταν στην ερώτησή του αν θα δέχονταν οι πολίτες να έλθει η Βρετανία σε συμβιβασμό με τον Χίτλερ ακούει το συγκλονιστικό ΠΟΤΕ!! – NEVER!!! ακόμη και από τα παιδιά, τότε αρχίζει να κλαίει.
Γιατί συνειδητοποιεί ότι το αγωνιστικό φρόνημα του λαού είναι πολύ υψηλότερο από εκείνο των αρχόντων του. Αυτό το φρόνημα του δίνει δύναμη αλλά και τον δεσμεύει να ακολουθήσει τον δρόμο του αγώνα για την ελευθερία. Αντίθετα ο Χίτλερ πίστευε ότι η Αγγλία δεν θα πολεμούσε. Το ίδιο και ο Μουσολίνι, είχε πεισθεί ότι οι Eλληνες δεν θα πολεμούσαν. Διαψεύσθηκαν τραγικά και οι δύο. Αν γνώριζαν την αλήθεια ίσως να μην το επιχειρούσαν (αποτροπή).
Τέλος, από προσωπική γνώση αναφέρω όσα μας έλεγε ο αείμνηστος αδελφός της μητέρας μου, Αναστάσιος Γ. Κακαβούλιας, ο οποίος πολέμησε ως τελειόφοιτος ανθυπολοχαγός Πεζικού της Σχολής Ευελπίδων στο αλβανικό μέτωπο. «Νομίζετε ότι έγινε τυχαία το έπος του ’40; Δεν έγινε καθόλου τυχαία. Η νεολαία ήταν έτοιμη και το φρόνημα υψηλό. Οι καθηγητές μας από τις τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου μας καλούσαν το απόγευμα αφιλοκερδώς να μας βοηθήσουν στα μαθήματα και μετά τελειώναμε με τα ηρωικά τραγούδια των βαλκανικών αγώνων. Η εθνική και ιστορική αυτοσυνειδησία μας ήταν ζωντανή».
Αναρωτιόμαστε πόσο χαμηλό είναι σήμερα το δικό μας φρόνημα σε σχέση με εκείνο του έπους του ’40. Δυστυχώς! Οσο η διδασκαλία στα σχολειά μας δεν εμφορείται από τη γνήσια ιστορική παράδοση και το παράδειγμα των προγόνων μας αλλά από ασυναίσθητο πιθηκισμό κάποιου δήθεν κοσμοπολιτισμού και ξενομανίας, δεν υπάρχει ελπίδα να ανακτήσουμε φρόνημα και εθνική αυτοσυνειδησία, βασικούς πυλώνες αποφασιστικότητας για άμυνα και αποτροπή, ουσιαστικά δηλαδή για ελευθερία.
