Κύριε διευθυντά
Μπορεί το τρένο της ψηφιακής διακυβέρνησης να επιταχύνει με εντυπωσιακούς ρυθμούς, αφήνει όμως πίσω του μια σημαντική καινοφανή ομάδα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες, που δεν είναι άλλη από τους υπερήλικες που δεν έχουν γνώση χρήσης του ∆ιαδικτύου. Τα ΚΕΠ λύνουν ένα μέρος του προβλήματος, τα ΕΛΤΑ έλυναν μέχρι πρότινος ένα άλλο μέρος, συν βέβαια τη διακίνηση δεμάτων κ.λπ. Ο καταιγιστικός ρυθμός κατάργησης των ταχυδρομικών καταστημάτων αποτελεί κραυγαλέα περίπτωση απουσίας κοινωνικού κράτους. Οταν μάλιστα αυτό συμβαίνει επειδή «δεν τους βγαίνουν τα νούμερα», δηλαδή όταν ένας ιστορικός κρατικός οργανισμός με πολύχρονη κοινωνική προσφορά αναθέτει τη χάραξη της μελλοντικής του πορείας στο λογιστήριό του και μόνο, τότε η κρατική αναλγησία εμφανίζεται σε όλο της το μεγαλείο. Σχέδια σωτηρίας επί σχεδίων, όλων αποτυχημένων, αποδεικνύουν πως οι ρίζες αυτής της κακοδαιμονίας είναι βαθιές. Οποιες όμως και αν είναι, τα Ελληνικά Ταχυδρομεία οφείλουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους έστω και ζημιογόνα, όπως συμβαίνει και αλλού.
Παρακολουθούσα προ ημερών την απόγνωση που ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των ηλικιωμένων συνταξιούχων της Επισκοπής του νομού Ηρακλείου. Το ταχυδρομείο τους έκλεινε, όπως και δεκάδες άλλα σε όλη την επικράτεια. Μια εικόνα τα έλεγε όλα. Ελπίζω να υπάρξει έστω και τώρα κάποιος πιο φωτισμένος κρατικός νους να σταματήσει αυτήν την κατρακύλα, σκεπτόμενος άλλωστε πως οι θιγόμενοι σε δέκα περίπου χρόνια θα βρίσκονται σε τόπο ένθα απέδρα πάσα λύπη και στεναγμός.
Η σιωπή των κλειστών ταχυδρομείων πρέπει να επιβληθεί και σε αυτούς που πανηγυρίζουν για την απόκτηση της περίφημης επενδυτικής βαθμίδας.
Αναιρώ, φυσικά, όσα αναφέρω παραπάνω αν τελικά δεχτούμε πως η Ελλάδα είναι απλώς η δημοκρατικότερη χώρα της Εγγύς Ανατολής, αλλά όχι της Ευρώπης.
