Κύριε διευθυντά
Η διαφαινόμενη κατάληξη του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή η πολυδιάσπασή του, ήταν αναμενόμενη για όσους έχουν μία βαθύτερη πολιτική σκέψη. Ενα κόμμα που οι ρίζες του ήταν στη σοβαρή ανανεωτική Αριστερά του ΚΚΕ εσ. και μετεξελίχθηκε σε κόμμα ριζοσπαστικής Αριστεράς περί τα μέσα της δεκαετίας 2000, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν στην αλλαγή της πολιτικής του φυσιογνωμίας και την πηγή άντλησης των δυνάμεών του, ένα κόμμα που ανέβηκε στο κύμα της ιστορίας μετά το 2010, με τον τρόπο που όλοι θυμούνται, στη λογική της μέγιστης δυνατής προσέλκυσης εκλογικής δύναμης απ’ όλες τις κατευθύνσεις και με κάθε τρόπο, κατά ιστορική νομοτέλεια θα κατέληγε στην πορεία που τώρα ακολουθεί. Αλλωστε, κάτι τέτοιο, σε σαφώς μικρότερη κλίμακα, συνέβη πρώτη φορά το 2015.
Εκείνο που δεν θα προέβλεπε και ο πλέον διεισδυτικός πολιτικός νους ή ο καλύτερος μυθιστοριογράφος είναι ότι αυτό θα συνέβαινε με τον τρόπο που συμβαίνει τώρα. Ευλόγως αντιδρούν εκείνοι που επί χρόνια στελεχώνουν τα όργανα του κόμματος, όταν βλέπουν κάποιον που δεν ήταν μέλος του κόμματος σχεδόν ένα μήνα πριν από τις εκλογές, να εκλέγεται πρόεδρός του. Πέρα απ’ αυτό όμως, έχουν άραγε αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν οι «μη αριστερές» αντιλήψεις και το προφίλ του νέου προέδρου, όχι απλώς να γίνουν αποδεκτές από τους εσωκομματικούς εκλογείς (γι’ αυτό πολλές ερμηνείες μπορούν να δοθούν), αλλά να είναι μάλλον πλειοψηφικές στην κοινοβουλευτική ομάδα και στα όργανα του κόμματος (Ε.Γ., Π.Γ., Κ.Ε.);
Μήπως θα έπρεπε να ενοχλούνται, να προβληματίζονται, ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι οι θέσεις που οι ίδιοι πρεσβεύουν δεν βρίσκουν καν απήχηση μέσα στο ίδιο το κόμμα που δημιούργησαν, πολύ δε λιγότερο μέσα στην κοινωνία; Ανεξάρτητα αν η αναζήτηση ενός «σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο» ήταν εξαρχής μάταιη, ή την ακύρωσαν με τις επιλογές τους των τελευταίων 20 χρόνων, μήπως τελικά η αναζήτηση έπρεπε να είναι ενός «καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο»;
