Κύριε διευθυντά
Πόσο σώφρων φαίνεται σήμερα η τακτική της απόλυτης σιωπής αυτού του «Κομφουκίου» της «λαϊκής δεξιάς», από τότε που ξεφορτώθηκε την κυβερνητική εξουσία, προσφέροντάς την στον Γεώργιο Β΄ Παπανδρέου. Επέτρεπε στους πολιτικούς κύκλους να εξάγουν αλληλοσυγκρουόμενες κρίσεις και συμπεράσματα, χωρίς να εκτίθεται άμεσα.
Τι πειρασμός κυρίευσε τώρα τον Κώστα Καραμανλή και βγαίνει στο προσκήνιο «ξυπόλυτος στ’ αγκάθια»;
Με τι μυαλό αποφάσισε να είναι κύριος ομιλητής σε εκδήλωση τιμής για την αείμνηστη Μαριέττα Γιαννάκου; Θεωρεί ότι η πολύχρονη σιωπή του μας προκάλεσε απόλυτη αμνησία;
Ομως, θυμόμαστε πολύ καλά πως η Μαριέττα Γιαννάκου ήταν η καλύτερη υπουργός στην ανεκδιήγητη κυβέρνησή του, το 2004-2007. Ηταν ακατάβλητη στη σύγκρουση με το πολύχρωμο μέτωπο στασιμότητας και παρακμής. Μαχόταν ανυποχώρητα να λύσει τα δεσμά του εκπαιδευτικού μας συστήματος, για να επιτελέσει αυτόν τον σκοπό του.
Και αντί ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής να την επιβραβεύσει και να την προβάλει ως πρότυπο στους υπόλοιπους υπουργούς του της συμφοράς, μετά τις εκλογές του 2007, επειδή δεν εξελέγη η Μαριέττα βουλευτής, πληρώνοντας σε σταυρούς το «πολιτικό κόστος», την εξωπέταξε από την κυβέρνηση, χωρίς καμία δικαιολογία.
Αυτή η επιλογή του στοίχειωσε τον Κώστα Καραμανλή και καθόρισε τη συνέχεια της διακυβέρνησής του.
Εφόσον τολμάει να αναφέρεται στην αείμνηστη, μόνον η ειλικρινής αίτηση συγγνώμης και η φιλότιμη μετάνοια χωρεί από πλευράς του.
