Κύριε διευθυντά
Ενας φίλος είναι πάντα πολύτιμος. Οταν είσαι όμως στο κατώφλι των 90 (ο φίλος μου και εγώ τρέχουμε τα 89) ένας φίλος γίνεται προνόμιο. Οταν μάλιστα ο φίλος αυτός καθόταν στο σχολείο για χρόνια στο ίδιο θρανίο με σένα, δεν είναι απλώς προνόμιο, αλλά είναι δώρο Θεού. Και είναι ακόμη μεγαλύτερο δώρο όταν ο φίλος σου και εσύ τα έχετε 400 ή 390 ή 380 ή τέλος πάντων πάνω από 350… Αναφέρομαι πάντα σε νοητικό επίπεδο. Σε καθαρά σωματικό, τα νούμερα αυτά μοιάζουν μάλλον υπεραισιόδοξα… Τις καταλυτικές επιδράσεις των χρόνων στα πρόσωπά μας δεν τις πολυσυζητούμε… Τα καταφέρνουμε πάντως σχετικά καλά, παρά τα πολλά υποκλινικά νοσήματα που μας πολιορκούν. Είμαστε εκτός νοσοκομείου, στα σπίτια μας, δεν είμαστε τρίποδες και είχαμε την ευκαιρία μια φορά την εβδομάδα να συναντιόμαστε και να απολαμβάνουμε μια κρύα μπίρα το καλοκαίρι που μας πέρασε… Τώρα έρχεται χειμώνας, δεν έχω ιδέα τι θα γίνει. Ο Θεός ξέρει. Que sera sera.
Ο φίλος μου αυτός είναι ο Χρήστος ο Γιανναράς. Είναι γνωστός στους αναγνώστες της «Κ» από τις επιφυλλίδες, που έγραφε σχεδόν κάθε Κυριακή στην εφημερίδα για πολλά χρόνια. Επειδή «χάθηκε» κάπως ξαφνικά, είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα αναρωτιούνται τι έγινε; Και είναι βέβαιο ότι σε κάποιους από αυτούς θα έχουν λείψει τα κείμενά του. Είναι λοιπόν καλά. Ισως λίγο πιο λιγομίλητος (ο Χρήστος ποτέ δεν ήταν πολυλογάς, από παιδί), λίγο πιο στοχαστικός και πιο ανεκτικός. Είναι πραγματικά ευλογία να συζητάς μαζί του. Καθώς τον κοιτάζω δεν μπορώ να μη νιώθω την καλοσύνη και την εντιμότητα που διαγράφονται στο πρόσωπό του. Και δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι ήταν ένα από τα πιο κοφτερά και έντιμα μυαλά που είχαμε τα τελευταία 50 χρόνια στον τόπο μας. Είναι ήρεμος, γαληνεμένος και γελάει με την καρδιά του, όταν του υπενθυμίζω αστεία μικρογεγονότα που συνέβησαν στη ζωή μας 50 ή 70 χρόνια πριν. Είναι γαληνεμένος και το δικαιούται. Δεν έζησε μια ζωή μάταιη ή ψεύτικη. Αφησε έργο. Δίδαξε στην Ελλάδα και στο εξωτερικό με την απαράμιλλη διδακτική του ικανότητα, με τα βιβλία του και προ παντός με τη ζωή του. Ας ελπίσουμε ότι θα μείνουμε λίγο ακόμη μαζί, πριν πάμε να συναντήσουμε τον τρίτο αγαπημένο της παρέας. Τον Θόδωρο τον Αγγελόπουλο.
