Κύριε διευθυντά
Κάποια πράγματα στη ζωή δεν αμείβονται, δεν «αξιολογούνται» με δείκτες, δεν μετράνε για την «καριέρα» μας, αλλά είναι τόσο ανεκτίμητα και μοναδικά. Και γι’ αυτό είναι ωραίο να τα μοιραζόμαστε, μια κι οι μέρες μας είναι τόσο μουντές.
Παρασκευή μεσημέρι, τέλος εβδομάδας, το κουδούνι χτύπησε, για όλα τα παιδιά το Σαββατοκύριακο έχει ξεκινήσει, κι όμως ένας μαθητής με περιμένει υπομονετικά στη βιβλιοθήκη του σχολείου. Οχι, δεν έχει κάποια απορία… Περιμένει γιατί θέλει να γράψουμε μαζί μια από τις σκηνές της θεατρικής παράστασης που ετοιμάζουμε με την ομάδα του σχολείου. Μου το λέει κάμποσο καιρό, μετ’ επιτάσεως, κι εγώ όλο το αναβάλλω. Ποτέ δεν έχω γράψει κάτι μυθοπλαστικό μαζί με κάποιον άλλο, για μένα είναι μια πολύ προσωπική, μοναχική διαδικασία το γράψιμο, και με φοβίζει λίγο η ιδέα. Θα βρούμε… κοινό τρόπο; Κοινή γλώσσα; Μας χωρίζουν και τρεις και κάτι δεκαετίες… Είχαμε κουβεντιάσει λίγο την υπόθεση, η ιδέα ήταν δικιά του, αλλά… Θα βγει τίποτα, πέρα από την κούραση όλης της βδομάδας;
Κι όμως… βγήκε. Ηταν κοντά τέσσερις η ώρα που τελειώσαμε τη σκηνή! Και πήγε τόσο πρίμα, και τόσο εποικοδομητικά και απολαυστικά, που ήταν σαν να μην πέρασε ούτε λεπτό. Η συνεργασία ήταν άψογη και προπαντός ισότιμη. Δεν υπήρχε δάσκαλος-μαθητής, αλλά δύο ισοδύναμοι ρόλοι. Ο ένας άκουγε τον άλλον και ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον. Κόλλαγε ο ένας, το προχώραγε ο άλλος. «Να το διαβάσουμε μία να δούμε πώς βγαίνει;», μου έλεγε κάθε τόσο και πρόσεχε όλες τις λεπτομέρειες… «Οχι πάλι τη λέξη Σιγά, την έχετε ξαναπεί πολλές φορές παραπάνω…» Πληκτρολογούσα εγώ, κράταγε σημειώσεις αυτός για τα παρακάτω… και με έκπληξη έβλεπα πόσο ωραία «μετρούσε» τις ατάκες, πώς τις «έβλεπε» πάνω στη σκηνή.
Αυτή τη «σκηνή» του μικρού μας θεάτρου, που μοιράζονται κάθε Κυριακή απόγευμα περίπου είκοσι μαθητές του θεατρικού και μουσικού μας ομίλου. Αυτή τη «σκηνή» που έχουν ανάγκη όλα τα παιδιά. Να τους δίνουμε χώρο. Να υποστηρίζουμε, χωρίς να καθοδηγούμε. Να διορθώνουμε, χωρίς να νουθετούμε. Να μην είμαστε οι αυθεντίες, αλλά οι βοηθητικές ρόδες του ποδήλατου.
Περπατώντας προς το σπίτι το μεσημέρι της Παρασκευής, ένα μεσημέρι εκτός ωρολογίου προγράμματος, που δεν γράφεται στο βιβλίο διδασκόμενης ύλης, σκεφτόμουν πως ακόμη κι αν αυτή ήταν η τελευταία μέρα μου στο σχολείο, θα γύριζα στο σπίτι πολύ ευχαριστημένος. Πολύ γεμάτος. Πολύ πλούσιος.
(Ευχαριστώ, Ανδρέα!)
