Kύριε διευθυντά
Πριν από κάποια χρόνια, καλοκαίρι, ο εγγονός μου που ήταν τότε τεσσάρων-πέντε χρόνων με πήρε τηλέφωνο από τον τόπο των διακοπών του για να μου πει αναστατωμένος: «Γιαγιά, οι κακοί έκοψαν το κεφάλι του καλού κι αυτό δεν ξανακόλλησε».
Ηταν τότε που τα δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση πρόβαλλαν όλα τις θηριωδίες των Ταλιμπάν.
Δεν θα την ξεχάσω ποτέ μου αυτή τη φράση.
Ο Νικόλας, ο εγγονός μου έβλεπε όπως τα περισσότερα παιδιά της γενιάς του όλα τα παιδικά κινούμενα σκίτσα, στις βίαιες εκπομπές της τηλεόρασης, Χελωνονιντζάκια, Πόλεμο των Αστρων, Μπάτμαν, Σπάιντερμαν, Σούπερμαν και πάει λέγοντας. Εκεί όπου τα κεφάλια ξανακολλούν…
Και μετέφεραν τη βία, την αγριάδα, τον τρόμο στα παιχνίδια τους. Και στη συνέχεια στο σχολικό bullying στις νεανικές συμμορίες. Και αναρωτιόμαστε γονείς και ψυχολόγοι, γιατί τόση βία;
Ρίχνοντας μια ματιά στο Google ανακάλυψα ένα πλήθος αντικειμένων που κυκλοφορούν στο εμπόριο με τους αγαπημένους αυτούς «ήρωες» των παιδιών, σακίδια, τετράδια, αποκριάτικες στολές, σπαθιά, τούρτες, πασχαλινές λαμπάδες, μέχρι προσκλητήρια και λαμπάδες βαπτίσεων. Και έστω και αργά αναρωτήθηκα, με τέτοια πλύση εγκεφάλου, γιατί απορούμε που τα νέα «παιδιά» της Χαμάς φθάνουν στο σημείο να σφάζουν ακόμη και βρέφη. Ανατριχιάζουμε, δακρύζουμε, μιλάμε για θηριωδίες και… αλλάζουμε κανάλι.
Το ξέρω ότι ζούμε σε μία φιλελεύθερη κοινωνία και δεν μπορούμε να τα απαγορεύσουμε όλα αυτά με ένα νόμο, αλλά κάτι πρέπει να κάνουμε. Φτάνει πια αυτή η προπαγάνδα. Ως πότε θα μας καλύπτει το «άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»;
Τα κεφάλια των καλών δεν πρόκειται να ξανακολλήσουν ούτε τα κεφαλάκια των βρεφών…
