Κύριε διευθυντά
Γνώρισα, για πρώτη φορά, τον Πέτρο Θέμελη, επιμελητή στη Β΄ Εφορεία Αρχαιοτήτων Αττικής. Ημουν υπεύθυνη για την περιοχή Βούλας, Βάρκιζας και Βάρης.
Εμείς, 19 τον αριθμό, «έκτακτοι και έκτακτες», συμβασιούχοι αρχαιολόγοι, με ανανεούμενες συμβάσεις, που κρατούσαν και πάνω από δέκα χρόνια! Παραμονές Χριστουγέννων, σ’ έναν εκβραχισμό στη Βάρκιζα, φάνηκε κάτι σαν στόμιο σπηλιάς. Η πείρα του Π. Θέμελη αναγνώρισε αμέσως έναν μυκηναϊκό τάφο. Μας έδειξε τον «δρόμο», όπως λέγεται ο διάδρομος προς την είσοδο του θαλάμου και τον δρόμο προς την έρευνα και τη βιβλιογραφία. Μας εμπιστεύθηκε τη συνέχεια. Μαζί με το έμπειρο συνεργείο των εργατών της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας δουλέψαμε εντατικά, αλλά με προσοχή, γονατιστοί, πάνω σε καφάσια φρούτων από το διπλανό οπωροπωλείο. Επρεπε να τελειώνουμε την ίδια ημέρα, όσο αργά.
Ενα χρυσό δαχτυλίδι, με οβάλ σφενδόνη και εγχάρακτη σκηνή δενδρολατρίας, ήταν «το γούρι» εκείνης της χρονιάς.
Συναντηθήκαμε και αργότερα, όταν ήταν μέλος της εξεταστικής επιτροπής, με εισηγήτρια τη Λίλα Μαραγκού, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, για τη διδακτορική μου διατριβή, με θέμα «Τα αττικά σταθμία».
Του άρεσε να με λέει… σταθμάρχη! Σήμερα μάλλον θα το απέφευγε. «Τι θέμα είναι αυτό που βρήκες;» έλεγε συχνά, αλλά ήξερε καλά ότι τα σταθμία στην αρχαιότητα ρύθμιζαν και το βάρος των νομισμάτων, σε ασήμι ή χρυσό, «information through the weight», πριν εμφανιστεί η… nominal value, η ονομαστική αξία δηλαδή, και γίνουν όλα, όνομα μεν, μέταλλο δε…
Τελευταία φορά τον ακούσαμε στη συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης, με τη Μαίρη Αδαμοπούλου, στη μεγάλη αίθουσα της Τράπεζας της Ελλάδος, παρόντος του διοικητή. Στο τέλος της συζήτησης, ρώτησαν τη γνώμη του για την ανεξαρτητοποίηση των πέντε μεγάλων μουσείων της χώρας. Είχα αντίθετη άποψη για τον βαθμό «ανεξαρτησίας» και το είπα. «Εχετε δίκιο», είπε διακριτικά.
Ο κ. Γ. Στουρνάρας, αριστοτεχνικά, επανέφερε το θέμα στην Αρχαία Μεσσήνη. Εχουν γραφτεί πολλά γι’ αυτό. Και όμως, δεν υπάρχουν λόγια, όταν πρόκειται για ένα έργο «επέκεινα του όντος»…
