Κύριε διευθυντά
Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την απαράδεκτη φορολογική συμπεριφορά των ελευθέρων επαγγελματιών και αυτοαπασχολούμενων. Με κάποια επιείκεια, ίσως όλοι μας θα μπορούσαμε να αντιπαρέλθουμε το αντικοινωνικότατο αυτό φαινόμενο, αναγνωρίζοντας ότι, μάλλον, το ίδιο θα κάναμε και εμείς, αν, κρυφίως, μπορούσαμε να το κάνουμε.
Υπάρχει όμως κάτι άλλο στην εν λόγω κοινωνική τάξη, που δύσκολα μπορούμε να αντιπαρέλθουμε. Κάτι που καίρια και εν συνόλω τη χαρακτηρίζει και το οποίο δύσκολα μπορεί να της συγχωρεθεί. Στους αυτοαπασχολούμενους, κατά κανόνα.
Αναφέρομαι στην, με όρους τεχνοκρατικούς, καταγραφόμενη κραυγαλέα υστέρησή τους, στις, ούτω καλούμενες, «ήπιες δεξιότητες» (soft skills). Δηλαδή στο πώς να συνυπάρχεις πολιτισμένα, πώς να σέβεσαι τους άλλους, πώς να επικοινωνείς με ακρίβεια, πώς να ολοκληρώνεις εμπρόθεσμα ό,τι αναλαμβάνεις, πώς να διαλέγεσαι και να «ακούς» τον συνομιλητή σου, και κυρίως πώς να δίνεις και να τηρείς μια υπόσχεση. Αντ’ αυτών, κορυφαία «επίδοση», κύριο επαγγελματικό γνώρισμα των «κοινωνικών ετέρων» για τους οποίους μιλάμε, επισημαίνεται η παροιμιώδης ασυνέπειά τους. Της οποίας τραυματική εντύπωση έχουμε όλοι όσοι, κατά καιρούς, χρειαστήκαμε τις υπηρεσίες τους.
Επιμέρους χαρακτηριστικά της επαγγελματικής τους ταυτότητας: η πλήρης έλλειψη προγραμματισμού, ιεράρχησης, οργανωτικής ένδειξης. Η αποθέωση της αρπαχτής. Ολα στο «περίπου», στο «πάρτε με πάλι αύριο», στο «από Δευτέρα». Αυτοί να μοιράζουν το παιχνίδι, όπως τους βολεύει, και οι άλλοι να «στήνονται στο ακουστικό» τους, περιμένοντάς τους… Ετσι εξηγείται γιατί αρκετές επαγγελματικές ομάδες έπαψαν σιγά σιγά να εμπνέουν τον κοινωνικό σεβασμό, που απολάμβαναν, δεκαετίες πριν, οι παλιοί μάστορες.
Αποκορύφωμα, το εξής, ό,τι πιο βάναυσα αντιεπαγγελματικό. Να υπόσχονται κάτι, βέβαιοι όντες ότι δεν θα το τηρήσουν: «Η ζυγαριά να είναι χαλασμένη και ο μπακάλης να το ξέρει…».
