Κύριε διευθυντά
Με έκπληξη διάβασα για την αντίδραση κατοίκων των Εξαρχείων και του Κολωνακίου σχετικά με τους σταθμούς του μετρό με δικαιολογία την… προστασία των δέντρων. Ζώντας τα τελευταία τριάντα χρόνια στο Λονδίνο, δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς το εκτεταμένο δίκτυο του μετρό (tube) που καλύπτει καθημερινά τις ανάγκες χιλιάδων ανθρώπων. Και αυτό σε αρμονική συνύπαρξη με μεγάλα πάρκα και όχι μόνο μερικές πλατειούλες με λίγα δέντρα!
Η πλατεία Κολωνακίου, με τα δέντρα και τα παγκάκια της, ήταν για μένα πάντοτε συνδεδεμένη με τα μαθητικά μου χρόνια, όταν ήμουν μαθήτρια στο επί της πλατείας Βρετανικό Συμβούλιο, και ύστερα με τα φοιτητικά, όταν στα διαλείμματα ανάμεσα στις ώρες διδασκαλίας τρώγαμε εκεί τις τυρόπιτες από τον Μήτσο, το μετέπειτα Εβερεστ. Το πρώτο μου σπίτι σαν επαγγελματίας ήταν στην Τσακάλωφ και τα τελευταία δέκα χρόνια πριν φύγω για την Αγγλία κατέβαινα σε αυτήν την πλατεία από τη Δεινοκράτους, όπου έμενα, για ένα καφέ ή ένα παγωτό. Εκεί, πριν από 47 χρόνια, είχα παραδώσει στους γονείς τους, μετά την εξόρμησή μας στο κέντρο της Αθήνας, τους μικρούς μαθητές του Ομίλου Προστασίας Περιβάλλοντος που είχα ιδρύσει στο Κολλέγιο Αθηνών. Η εφημερίδα σας έχει δημοσιεύσει γράμμα μου σχετικά με αυτήν την πρωτοβουλία (7.10.2021). Ομως το όφελος που θα προσφέρει το μετρό σε τόσο κόσμο για τη μετακίνησή του, μαζί με το όφελος για το περιβάλλον και την υγεία από τη μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερα από την παρουσία ή μη μερικών δέντρων.
Αναρωτιέμαι αν οι διαμαρτυρόμενοι κάτοικοι αυτών των περιοχών έχουν κάνει τα μπαλκόνια τους μικρές οάσεις, όπως είχα προτείνει στο γράμμα μου που είχε δημοσιεύσει η «Καθημερινή» στις 15.9.2023 με τίτλο «Η Αγία Ευανθία δεν μένει στην Αθήνα». Ο δικός μου τίτλος ήταν πιο… αισιόδοξος: «Αθήνα καταπράσινη και ευωδιαστή, μια Ευανθία!» Γιατί η δύναμη του ατόμου δεν βρίσκεται μόνο στην ψήφο του. Βρίσκεται και στις δικές του πρωτοβουλίες.
