Κύριε διευθυντά
Σκόνη πολλή σηκώθηκε, άρθρα γράφτηκαν, οικονομικοί πίνακες αναρτήθηκαν και δημοσκοπικοί φόβοι δημιουργήθηκαν για την επίπτωση του μέτρου στην εκλογική πελατεία. Τα μέτρα για τη φορολόγηση των ελευθέρων επαγγελματιών είναι άδικα αλλά σε πολλαπλά επίπεδα.
Η μόνη αδικία για τους αυτοαπασχολούμενους είναι ότι το μέτρο είναι οριζόντιο και η πιθανότητα να «βρεις το δίκιο σου» εκ των υστέρων είναι ανέκδοτο. Εδώ συνταξιούχοι που τους έχει απονεμηθεί λανθασμένα μειωμένη σύνταξη αποφεύγουν να διεκδικήσουν το δίκιο τους για να αποφύγουν τον μακροχρόνιο (συχνά μεταθανάτιο…) δικαστικό αγώνα και αποδέχονται ό,τι τους απονεμήθηκε. Σιγά μην τρέχει ο ελευθεροεπαγγελματίας στα δικαστήρια για να του επιστραφούν 58,46 ευρώ μετά 7 χρόνια και κατόπιν συμβιβασμού.
Μεγαλύτερη είναι η αδικία για τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα. Είναι οι μόνοι φορολογούμενοι που δεν μπορούν να έχουν παράλληλα έσοδα («άσπρα ή μαύρα») και φορολογούνται για πραγματικό χρήμα. Αυτοί βλέπουν την ετήσια επιβάρυνση που επιφέρει ο νόμος στους αυτοαπασχολούμενους και αισθάνονται απόλυτα κορόιδα. Τόσα τους κρατάει η εταιρεία τους μηνιαία για πάρκινγκ. Μάλιστα είναι και αυτοί, κατά το πλείστον, εκλογική πελατεία του ίδιου χώρου.
Και ερχόμαστε στην τρίτη αδικία. Ολος αυτός ο ντόρος για 600 εκατομμύρια ευρώ. Πόσα να πάνε στην «Υγεία» και πόσα στην «Παιδεία»; Αυτό το ποσό χρειαζόμαστε ετησίως για τις καταστροφές από τις διαδηλώσεις, τις αργομισθίες του Δημοσίου και τις εργατοώρες που χάνονται στο κυκλοφοριακό χάος. Με μια πρόχειρη εκτίμηση, πολλαπλάσια χρήματα μπορεί να εισπράξει το Δημόσιο με την εντατική (όπως γίνεται σε όλες τις πολιτισμένες χώρες του κόσμου) χρέωση της παράνομης στάθμευσης σε τρεις μήνες.
Αδικος λοιπόν ο νόμος, αλλά είναι τόσο «light» η αδικία, που κινδυνεύει να δημιουργήσει μεγαλύτερο πληθυσμό αδικημένων.
